‘Hoe vergelijk je een schildersbedrijf met een supermarkt en een bowlingbaan? Niet te doen dit’

De Krant van Tynaarlo met de jury op pad langs de finalisten

VRIES – Donderdagmiddag 13:00 uur. Plaats: Onder de Linden in Vries. Vanuit daar vertrekt de jury langs de drie finalisten van het Beste Bedrijf van Tynaarlo. Glenn Poelman stuift als eerste jurylid het knusse horecaetablissement aan de Brink binnen. Nou ja, als eerste, Renée Hamersma van Onder de Linden was er al natuurlijk. Als ook tien minuten later Aad Blok (hij toog per stalen ros vanuit Zuidlaren naar Vries) aanschuift is de jury compleet.  Onder een vers bakkie koffie wordt het strijdplan besproken. En dat wordt uiterst serieus aangepakt. Aad plukt een notitieboek uit zijn lederen aktetas. Nauwkeurig noteert de oud-ondernemer per finalist waar de jury op gaat letten tijdens de beoordeling.

Wat eraan vooraf ging

Eerste even terug naar de woensdag ervoor. De stembriefjes zijn opgehaald en verzameld op de redactie. Heel wat uitzoekwerk want we hebben het niet over tientallen, maar honderden bonnetjes met reviews en cijfers voor de deelnemende bedrijven. Tel daar bij op de meer dan 1.300 online reacties. U raadt het; een gigantische klus. Tegen een uurtje of een waren de finalisten bekend: Schildersbedrijf Bert Hardenberg (fantastische vakman die altijd z’n afspraken nakomt, de boel weer keurig opruimt, goed advies geeft, dat Bert vriendelijk personeel heeft en vooral gewoon een prima kerel is, viel onder andere te lezen in de honderden reacties die binnen kwamen onder ervaringsdeskundigen), Jumbo Zuidlaren (een fijne winkel waar aandacht is voor de klant, vriendelijk en behulpzaam personeel dat je boodschappenmand graag even naar je auto sjouwt, de exclusieve producten van onder andere de plaatselijke bakker, zo luidden wat reacties) en Bowlingcentrum de waterburcht in Eelde (een greep uit de reviews: Ik kom er al jááááren en het bevalt nog steeds, lekker eten en gezelligheid,  super bedrijf, erg behulpzaam, geweldige ambiance, netjes). Na de bekendmaking volgde een belletje naar de drie finalisten om ze op de hoogte te stellen van een jurybezoek op donderdagmiddag.

Op pad

Als eerste op de route staat Schildersbedrijf Bert Hardenberg. De jury wordt allervriendelijkst ontvangen door de joviale schilder en zijn vrouw Esther die ook in het bedrijf werkt. ‘koffie?’,  roept hij vanuit de keuken. Om te vervolgen met: ‘een biertje heb ik ook hoor’. Glenn schiet in de lach. Hij houdt wel van een beetje humor. Aad wil weten hoe de schilder aan werk komt.  Bert is duidelijk: ‘mond tot mond-reclame’ en regelmatig adverteren in de Krant van Tynaarlo’, verklaart de goedlachse schilder. Verder werkt hij naast particulieren en bedrijven ook voor Verenigingen van Eigenaren (VVE’s) Laatst nog, heeft hij drie flats in Hoogezand geschilderd. ‘Ik was de duurste, maar kreeg tóch de opdracht. Ik was daar al eens vaker geweest. Ze wisten hoe ik werkte. Ach, het is niet zo moeilijk. Je moet gewoon een beetje aardig zijn, klanten niet kwaad maken. Als je gekrabd hebt, ruim je  de rotzooi weer op. Je moet mensen nooit tegen de haren in strijken.’ Glenn is benieuwd naar hoe Bert zich onderscheidt in een tjokvol schilderland. Opnieuw is Bert resoluut: ‘materiaal’. ‘Zo beschikken we over een lift. Daarmee kunnen we grote beglazing naar binnen lieren. We hebben ook een hoogwerker en een behangmachine. Je drukt de rol erdoorheen en de lijm zit erop. Je moet het zo gemakkelijk mogelijk maken zeg ik altijd. Ook voor het personeel. Geen gedoe met ladders die je op elkaar moet zetten en vast moet knuppen. Gebeurt nog al eens hoor. Gekunstel vind ik. Ik ben altijd op zoek naar nieuwe dingen in de markt. Is het handig, moet ik het hebben.’ Na een minuut of twintig (al is het nog zo gezellig, de tijd wordt streng bewaakt)  bedankt de jury Bert en Esther voor de gastvrijheid. Van schilderskwasten naar bowlingballen.

In de auto wordt Bert nog even uitvoerig besproken. Glenn zou z’n woning zo door Bert laten schilderen zegt hij. Wat een enthousiaste, vrolijke vent die weet waarover hij praat. Hij snapt goed dat mensen gecharmeerd van hem zijn.  Renée vindt het knap dat hij investeert in goed materiaal. Want zo’n hoogwerker, dat kost nogal een behoorlijke duit, vermoedt ze. ‘En hij is er zo trots op. Hij moest die hoogwerker per se nog even laten zien. Fantastisch toch?’

Na een minuut of tien staan we op de P van het bowlingcentrum in Eelde. De juryleden geven hun ogen goed de kost. Ook de uitstraling buiten het pand is belangrijk, vindt Aad. Waar het gras tegen de ramen omhoog groeit koopt hij niet. Keurig, concludeert de jury die enthousiast ontvangen wordt door eigenaresse van Waterburcht Harmanna Kampinga die ondanks dat het extreem druk is in het bowlingcentrum toch uitgebreid de tijd neemt om de vragen te beantwoorden. Waar het zo druk mee is wil Renée weten. Het AOC Terra is net de deur uit, op de banen wordt gebowld door een vaste groep 50 plussers en in de zaal achterin het bowlingcentrum wordt aan een grote groep een cursus BHV gegeven, verklaart Harmanna die opgegroeid is op de plek van het bowlingcentrum. Een rijke familie historie komt op tafel. Harmanna’s ouders startten er ooit een antiek zaak. Daar is 39 jaar geleden op aanraden van een vriend bowlen bijgekomen. ‘Vorig jaar hebben we flink geïnvesteerd. We hebben acht nieuwe bowlingbanen gekocht. Wat die gekost hebben? Tweeënhalve ton.’ Daar schrikt de jury van. Waarom, willen ze weten. De oude banen beschikken over een mechanisme dat nogal gevaarlijk kan zijn. Het heeft wereldwijd zelfs tot drie dodelijke ongelukken geleidt, waaronder een in Lelystad. Een verhaal over een onderhoudsmonteur die is vast komen te zitten onder een hefboom. Een andere man is zelfs onthoofd. Dat was ergens in Amerika weet Harmanna die de nieuwe, op lucht werkende banen ziet als investering voor de toekomst. Dankzij de nieuwe techniek geven de banen nagenoeg geen storingen meer. Erg prettig, vindt ze. Want als mensen ergens over klagen, is het wel een baan die hapert. Ook fijn: de banen verbruiken amper stroom. Aad wil weten hoe ze ervoor zorgt dat het personeel doet wat zij wil. Dat komt voornamelijk om dat ze er zelf altijd is, 7 dagen per week. Echtgenoot Richard zorgt ervoor dat de klusjes worden uitgevoerd, is onderhoudsmonteur en doet de boekhouding. Verder heeft ze een vast team van tien man waarvan de meesten er al tientallen jaren werken. Ze weten hoe de boel reilt en zeilt zeg maar. Glenn is opnieuw benieuwd naar hoe het centrum zich onderscheidt tegenover andere bowlingcentra. Daar is hij als ondernemer zelf ook altijd mee bezig. De unieke locatie blijkt het geheime wapen. De meeste bowlingcentra zijn gevestigd in sportscholen. Bovendien kun je je hier met gemak een hele dag vermaken, zegt Harmanna. Je kunt op de segways zo de natuur of na het bowlen een lekkere hap scoren in een van de gezellige restaurants. Iets waar organisaties als Gasunie, UMCG en de NAM regelmatig gebruik van maken. Het bowlingcentrum vervult een belangrijke maatschappelijke positie voor het dorp Eelde, concludeert Aad. Ook de duurzame ledverlichting kon op een pluspuntje rekenen. De redacteur van deze krant constateert dat de twintig minuten toch echt voorbij zijn. Na nog even gebruik gemaakte te hebben van de –schone- toiletten van het bowlingcentrum plank gas naar Zuidlaren. Naar de Jumbo waar Rick Vinke het scepter zwaait.

De weg er naar toe wordt net als tijdens het eerste bezoekje gebruikt voor een resumé die dit keer kort maar krachtig is. ‘Een mooi familiebedrijf waar met moeder de vrouw aan het roer niets aan toeval overgelaten wordt’.

Terwijl een vriendelijke jonge dame Rick Vinke op probeert te sporen wacht de jury geduldig voor de gebakafdeling. Naast gebak van Jumbo zelf liggen er ook goddelijk uitziende taartjes van bakkerij Hovius in de vitrine. Een goede zaak vinden alle drie de juryleden. Jumbo is daar sowieso sterk in, weet Aad. Ook prijken er koffiecupjes van het merk waar George Clooney zo dol op is in de schappen. En hij is niet de enige. Een keurige jonge vent met een oortje in komt op de jury af. Het blijkt filiaalmanager Rick Vinke. Hij zit nog maar net op deze positie, vertelt hij. Het plan is om de klus voor een paar jaar te doen. Daarna wil hij de Jumbo-zaak van zijn ouders in Westerbork overnemen. Hoewel nog maar net begonnen, weet Rick waarover hij spreekt. Hij kent de visie van Jumbo als zijn broekzak. Aandacht voor de klant, goede begeleiding en opleiding van medewerkers en een assortiment dat aansluit bij de wensen van de klant zijn kernwaarden van de geelzwarte super. De jury krijgt een uitgebreide rondleiding van Rick. “De mooiste hoek”, zegt Rick wanneer we langs de hoek met kaasjes en andere borrelhapjes wandelen. “Dit is waar we onze klanten verwennen. Hier liggen buitenlandse kaasjes, tapas en andere exclusieve producten. Groninger worst bijvoorbeeld. Daar zitten kruidnagels door. Daar hoef je in het westen niet mee aan te komen. Dat is het leuke van de Jumbo-formule. Onze winkel is anders dan de Jumbo in Veghel. Binnen de franchiseformule is er vrijheid om het assortiment aan te passen aan de vraag van de klanten.” Aad is benieuwd naar de logistieke afdeling van Jumbo. Hij wil wel even koekeloeren achter de schermen van de super aan de Stationsweg. Rick geeft er graag gehoor aan. In tegenstelling tot de verwachting geen enorm magazijn met een behoorlijke voorraad kruidenierswaren. Een keer per dag komt er vracht wat linearecta de winkel in gaat. In de oude boerderij die aan Jumbo geschakeld is staan de kratten met bestellingen voor klanten overzichtelijk opgestapeld. Om klokslag zes uur springt een medewerker in de auto om de bestelde producten aan huis te bezorgen. Oud papier wordt geplet tot compacte stapels en gaat terug naar het distributiecentrum om gerecycled te worden. Hoewel de jury al een aardig beeld heeft over het reilen en zeilen van de supermarkt, nodigt Rick Aad, Renée en Glenn uit voor een bakkie vers getapte koffie in de kantine. Onderweg lopen we Ramona tegen het lijf. Mede dankzij het fanatisme van de hoofdkassière  zijn er honderden bonnetjes met uitstekende reviews verzameld. Glenn wil weten hoe Rick zijn medewerkers gemotiveerd houdt. Hij treft (in een andere super) regelmatig jongelui die uitgebreid het weekend met elkaar bespreken en geen oog lijken te hebben voor de klant. “We steken veel tijd in opleiding van personeel. Jumbo Academy heet de scholing van Jumbo. Daarnaast organiseren we regelmatig uitjes met het hele team. Zo zijn we met elkaar naar de toppers geweest. Of gaan we samen barbecueën. Heel goed voor de sfeer.” In de kantine prijken een aantal lijstjes aan de wand. Schoonmaakschema’s voor de vloeren, toiletten, kassa’s, luchtfilters, koelcellen, kantine en andere zaken die met regelmaat moeten worden schoongemaakt. “Iedere afdelingsmanager is verantwoordelijk voor zijn eigen afdeling. Kassa’s en vloeren worden iedere avond na sluiting gereinigd. Voor onder andere de schappen en luchtfilters hebben we een vaste cyclus. Zo zijn we er zeker van dat alles met regelmaat een schoonmaakbeurt krijgt.” Tegen kwart voor vier is het tijd om te vertrekken. Rick wordt hartelijk bedankt voor de gastvrije ontvangst. Van het mooie Zuidlaren naar het minstens zo fraaie Vries.

Het oordeel

Het is druk in het café. Een clubje mannen staat gezellig te biljarten en aan de bar een genieten wat stamgasten  van een goudgeel pilsje. Renée stel voor om in de serre te zitten.  Eenmaal neergeploft begint het gezucht. Hoe vergelijk je nu een schildersbedrijf met een supermarkt en een bowlingbaan? Niet te doen. De ontvangst was overal even hartelijk. Renée bijt het spits af. Knap hoe een jonge gozer als Rick zo’n grote super aanstuurt. Het voordeel is wel dat Jumbo een formule is die klinkt als een klok. Bij de Waterburcht en het schildersbedrijf van Bert Hardenberg zijn de ondernemers zélf verantwoordelijk voor een concept dat aanslaat bij het publiek. En dat vraagt nog iets meer ondernemerschap en risico vindt ze. De Waterburcht vervult daarbij ook nog eens een maatschappelijke rol. De Waterburcht is een publiekstrekker van jewelste. Is belangrijk voor traffic in een dorp als Eelde. En het feit dat tutta la famiglia meewerkt in het bowlingcentrum vindt ze ook een pluspunt. Aad kan zich wel vinden in de onderbouwing van zijn collega jurylid. Glenn vindt de sympathieke en gedreven schilder ook een goede winnaar. Zijn vakmanschap is een aanwinst voor Vries en omgeving, onderbouwt hij zijn mening. Renée snapt het. Shit. Lastiger dan verwacht om een keuze te maken. Aad heeft ook veel sympathie voor de schilder maar voor de oud-ondernemer weegt de maatschappelijke rol van de Waterburcht net iets zwaarder. En dat begrijpt juwelier Glenn ook wel weer. Het hoge woord is eruit: De Waterburcht mag zich Beste Bedrijf van Tynaarlo 2019 noemen.