Twee jaar geleden afgestudeerd, inmiddels exposeert ze door heel Nederland
kleintje cultuur
Het atelier van Mieke Heitling staat bomvol houten beelden. Beelden die allemaal naar een expositie in Nuenen moeten. Een zwangere vrouw, gehouwen uit een enorme boomstam. Een kleuter die gehurkt op de grond wegdroomt in z’n eigen wereld, een jonge dame, die op haar mobiel kijkt. Een gezicht heeft ze niet, haar identiteit is haar telefoon, verklaart Mieke het ontbreken van haar hoofd. Wat opvalt: de beelden roepen stuk voor stuk een bepaald gevoel op. Hebben een ziel. En dat raakt.
Dat ze aanleg had voor iets met kunst wist Mieke al vroeg. Na de middelbare school wilde ze naar de Pabo, conservatorium of de kunstacademie. Omdat ze geen keuze kon maken deed ze voor alle drie een toelatingsexamen. Ze werd overal aangenomen. Uiteindelijk koos Mieke voor het conservatorium en werd muziekdocent en geeft les op de Pabo in Groningen. Al 33 jaar inmiddels. Toch kriebelde die kunstacademie. “In de krant las ik iets over de Klassieke Academie. Daar werd naast schilderen ook beeldhouwen toegevoegd. Toen ben ik de vooropleiding gestart, deed daarna toelatingsexamen en ben aangenomen. Een warm bad. Alles klopte. Hier was ik op mijn plek. Niet om op te scheppen, maar het ging me gemakkelijk af. Ik had les van inspirerende beeldende kunstenaars als Jon Gardella en Gert Sennema. Toen ik hout ontdekte dacht ik: dít is leuk! Het voordeel van hout is dat het volume heeft. Ook wel eens lastig hoor, ik heb eens een beeld gemaakt van 1 meter 80. Ik ben zelf 1.60. Dat was een hachelijk avontuur, met een kettingzaag op een trapje.”
Alle beelden zijn anatomisch gestoeld. Met abstract werk heeft Mieke niets. Met beelden die gevoelens oproepen des te meer. In haar atelier ook bronzen beelden. Een jongentje met zwemvleugels, die begint aan zijn eerste zwemles. Wat ongemakkelijk staat hij met zijn teentjes op de rand van de duikplank. Een man van 89, een vriend van haar ouders. Ze vroeg hem voor haar te portretteren. Ze wilde een beeld van eenzame, depressieve oude man. De vriend wilde wel poseren, maar niet op de manier hoe Mieke het zag. Levensvreugde moest het uitstralen. En dat lukte maar al te goed. Trots dat hij er opwas, weet Mieke. “Inmiddels is hij overleden. Zijn beeld stond op de rouwkaart, het bronzenbeeld op zijn kist. Dat deed me wel wat.”
Inmiddels zijn haar beelden ontdekt door vele galerieën in heel Nederland. Iedere week is er wel eentje die belt met de vraag of ze wil exposeren. “Een luxe positie, zeker. Het geeft me gelukkig de gelegenheid alleen voor de mooiere galerieën te kunnen kiezen.” Nieuwsgierig naar het werk van Mieke? Kijk dan even op haar website: mieke.heitling.eu.
Beeldhouwer Mieke Heitling
EELDE – Op haar vijftigste begonnen, na een studie van vijf jaar twee jaar geleden afgestudeerd aan de Klassieke academie en nu al een carrière waar menig kunstenaar van droomt. Beeldhouwer Mieke Heitling uit Eelde exposeert door heel Nederland met haar unieke beelden die ze maakt uit boomstammen én van brons. De Krant van Tynaarlo zocht haar op in haar atelier aan de Hoofdweg in Eelde.Het atelier van Mieke Heitling staat bomvol houten beelden. Beelden die allemaal naar een expositie in Nuenen moeten. Een zwangere vrouw, gehouwen uit een enorme boomstam. Een kleuter die gehurkt op de grond wegdroomt in z’n eigen wereld, een jonge dame, die op haar mobiel kijkt. Een gezicht heeft ze niet, haar identiteit is haar telefoon, verklaart Mieke het ontbreken van haar hoofd. Wat opvalt: de beelden roepen stuk voor stuk een bepaald gevoel op. Hebben een ziel. En dat raakt.
Dat ze aanleg had voor iets met kunst wist Mieke al vroeg. Na de middelbare school wilde ze naar de Pabo, conservatorium of de kunstacademie. Omdat ze geen keuze kon maken deed ze voor alle drie een toelatingsexamen. Ze werd overal aangenomen. Uiteindelijk koos Mieke voor het conservatorium en werd muziekdocent en geeft les op de Pabo in Groningen. Al 33 jaar inmiddels. Toch kriebelde die kunstacademie. “In de krant las ik iets over de Klassieke Academie. Daar werd naast schilderen ook beeldhouwen toegevoegd. Toen ben ik de vooropleiding gestart, deed daarna toelatingsexamen en ben aangenomen. Een warm bad. Alles klopte. Hier was ik op mijn plek. Niet om op te scheppen, maar het ging me gemakkelijk af. Ik had les van inspirerende beeldende kunstenaars als Jon Gardella en Gert Sennema. Toen ik hout ontdekte dacht ik: dít is leuk! Het voordeel van hout is dat het volume heeft. Ook wel eens lastig hoor, ik heb eens een beeld gemaakt van 1 meter 80. Ik ben zelf 1.60. Dat was een hachelijk avontuur, met een kettingzaag op een trapje.”
Alle beelden zijn anatomisch gestoeld. Met abstract werk heeft Mieke niets. Met beelden die gevoelens oproepen des te meer. In haar atelier ook bronzen beelden. Een jongentje met zwemvleugels, die begint aan zijn eerste zwemles. Wat ongemakkelijk staat hij met zijn teentjes op de rand van de duikplank. Een man van 89, een vriend van haar ouders. Ze vroeg hem voor haar te portretteren. Ze wilde een beeld van eenzame, depressieve oude man. De vriend wilde wel poseren, maar niet op de manier hoe Mieke het zag. Levensvreugde moest het uitstralen. En dat lukte maar al te goed. Trots dat hij er opwas, weet Mieke. “Inmiddels is hij overleden. Zijn beeld stond op de rouwkaart, het bronzenbeeld op zijn kist. Dat deed me wel wat.”
Inmiddels zijn haar beelden ontdekt door vele galerieën in heel Nederland. Iedere week is er wel eentje die belt met de vraag of ze wil exposeren. “Een luxe positie, zeker. Het geeft me gelukkig de gelegenheid alleen voor de mooiere galerieën te kunnen kiezen.” Nieuwsgierig naar het werk van Mieke? Kijk dan even op haar website: mieke.heitling.eu.