Vriezer carbidschietclub D’Oale Knappers bergt na 25 jaar de melkbussen definitief op

VRIES – D’Oale Knappers zijn ‘uitgeknapt’. De carbidclub uit Vries vindt het na 25 jaar fanatiek carbidschieten op oudejaarsdag welletjes geweest. Nog één laatste keer worden de melkbussen van stal gehaald om aan de Hooidijk in Vries carbid te knallen. ,,We zijn de oudjes onder de carbidschieters in Vries. We hebben de pensioengerechtigde leeftijd nu wel bereikt”, lachen Thijs Hoenderken (52) en Grietinus Dussel (50).

Nog een laatste keer carbid ´knappen´

Eigenlijk hadden D’Oale Knappers, een vijftal dat naast Hoenderken en Dussel verder bestaat uit Walter Klaasens, Frank Brink en Harry Wijk, vorig jaar al willen stoppen. Oudejaar 2017 was echter zo’n geslaagde editie dat de knalliefhebbers besloten nog een jaartje door te gaan. ,,Het ging zo mooi vorig jaar”, vertelt Dussel.

Leeftijd maar met name frustraties rondom de huidige regelgeving hebben de vijf doen besluiten er na dit jaar toch een einde aan te breien. ,,We lopen de laatste jaren tegen behoorlijke regelgeving aan vanuit de gemeente. Dat is toch wel één van de redenen waarom we tabee zeggen. Elk jaar vragen we ons af: wat zullen ze nu weer bedenken? Van tevoren krijg je een preek wat allemaal wel en niet meer mag. Er mag geen vreugdevuurtje meer branden, over alcohol doen ze moeilijk en sinds dit jaar mag er alleen nog maar met ballen geschoten worden en niet meer met deksels”, klagen Hoenderken en Dussel. ,,We pakken er wel een biertje bij, hoor. Het is geen drankgelag of zo, gewoon een biertje erbij en koek-en-zopie. Gezelligheid staat voorop”.

Ergens begrijpen ze de strengere regelgeving wel. ,,In het verleden zijn er te veel dingen gebeurd die onveilig waren, maar tot dusverre wel goed zijn afgelopen, zoals excessen met een stronttank en bussen van vijfhonderd liter. Daar moet je niet aan beginnen, houd het gewoon bij het traditionele carbidschieten - melkbus, carbid en water - dan is er niks aan de hand”, weten ze. Er is nog nooit een ongeluk gebeurd bij D’Oale Knappers. ,,Veiligheid vinden we erg belangrijk, je zult ons nooit betrappen op maffe stunts. Elk jaar blijft er ook iemand nuchter, zodat diegene het overzicht kan bewaren. We hebben dan ook niet echt grappige anekdotes. Dat is een teken dat het altijd goed is gegaan!”

Het is dat traditionele carbidschieten waar het bij D’Oale Knappers om draait. ,,25 jaar geleden zijn we als vriendengroep begonnen met zo’n 7 of 8 bussen. Destijds stonden we nog langs de Linthorst Homanweg in Oudemolen. Carbidschieten hoorde er gewoon bij. We dachten: wij kunnen dat ook. Wij hangen echt aan tradities. Traditie, dat vind ik wel een ding, die moet je niet zomaar vergeten”, zegt Hoenderken.

Doordat schapen het weiland in Oudemolen bezetten, week de club na een paar jaren noodgedwongen uit naar de Hooidijk in Vries, naar een mooie plek achter een bosje, waar ze op 31 december nog een laatste keer zullen knallen. Door de jaren heen heeft het carbidschieten zich ontwikkeld tot een behoorlijk evenement. ,,Eerst moet je de vergunning regelen. Twee weken voor oudjaar vergaderen we op een laagdrempelige manier. We maken een draaiboek, verdelen de taken, dat duurt dan vijf minuten en dan, ploep, knallen we een flesje bier open”.

Op de knaldag zelf wordt vroeg in de ochtend alles klaar gezet aan de Hooidijk: de bussen, een Dixie voor de dames en een grote partytent met proviand. Daarna leggen D’Oale Knappers om 12:00 uur een bodempje. ,,Dat is traditie. Dan moet het eten klaar zijn”, zegt Hoenderken. Rond 13:00 uur barst het gedonder los. ,,Aan een boom hangt een melkbus waarin mensen een vrije gift kunnen deponeren. Die gift is geen verplichting, maar mensen zijn vrij om een biertje en eten te pakken. Met de giften komen we ieder jaar weer precies uit. Er zijn zoveel mensen, dus we moeten altijd een hoop inkopen doen. We worden ook een soort van gesponsord door een aantal ondernemers uit het dorp. Die betrokkenheid vanuit de gemeenschap vinden wij erg leuk. Het is ook een soort reünie zo’n dag. Veel mensen zien elkaar maar één keer in het jaar”. Ze gaan maandag 31 december net zolang door totdat het donker wordt. ,,Zolang we de deksels nog kunnen vinden. Ter afsluiting doen we nog een eindschot en daarna eindigen we met een biertje rondom een vuurtje”.

Het mooie aan carbid knallen vinden ze de dikke, doffe dreun. ,,Mooi man, zo’n dreun kun je aan de andere kant van het dorp nog horen. Bij een goede knal vliegt een deksel wel 150 meter het land in. Die moet je lopend door de modder dan ook weer ophalen”, lachen Hoenderken en Dussel. Dat gesjouw vinden ze dan weer wat minder, maar daar hebben ze wat op gevonden. ,,De afgelopen twee jaren hebben we een stellage opgebouwd met netten om de deksels op te vangen”. 

Wat ze vanaf 2019 gaan doen met oudjaar? ,,We vallen in een zwart gat”, grapt Hoenderken. ,,We hebben nooit anders gedaan dan carbidschieten. Maar het is nu echt afgelopen. Het is tijd voor andere dingen”. De opvolgers staan al klaar. De zoon van Dussel zal met een groepje de stek van D’Oale Knappers overnemen. ,,Ik help mijn zoon volgend jaar graag nog een keer mee als een soort overgang. Ik ben wel nieuwsgierig wat die jongens ervan bakken, maar ik wil me er ook weer niet te veel mee bemoeien. Het is hun ding. Wij gaan met pensioen, de jonge knappers mogen het vanaf volgend jaar doen”.