Vrouwen van Nu Vries
vrouwen van nu
“Vrouwenrechten”
“Hebben vrouwen rechten? Of is het zo dat, de veel gebruikte uitspraak: “ het recht van de vrouw is het aanrecht” nog bij heel veel mensen leeft. Als we een oordeel hebben over ontwikkelingslanden en andere culturen, dan ligt de beknotting van de vrouw in kleding of mogelijkheden vooraan in onze gedachten. Ja daar…. daar mogen ze niet naar buiten en daar mogen ze niet naar school en zeker niet zelfstandig reizen en beslissingen nemen. DAAR zouden ze iets moeten doen aan de rechten van de vrouw. DAAR…. Maar hoe zit het nu eigenlijk hier? Op papier zijn alle rechten beschreven, maar hoe zit het nu in de praktijk? Is er gelijke beloning? Is er een gelijke belasting van werkverdeling thuis en elders? Zijn er net zoveel mogelijkheden om carrière te maken met deeltijdwerk als je gezin en werk wilt combineren? Is er een evenredige verdeling van mannen en vrouwen in commissariaten, raden van toezicht en gemeentelijke, provinciale en landelijke besturen? Of kunnen we hier nog vele stappen in maken? Zelf heb ik de ervaring dat men vrouwen voor onbezoldigde en vrijwilligersfuncties heel goed weet te benaderen, met de opsomming van alle kwaliteiten en ervaringen die je hebt, maar dat men voor betaalde besturen heel snel zoekt in een mannennetwerk.
Veranderbaar? Om van rechten te kunnen profiteren, zul je moeten laten weten dat je er gebruik van wilt maken. Vaak spreken we onze gedachten niet uit met het idee dat de ander daar niet van gecharmeerd is. En ook spelen de overtuigingen van onze opvoeding hierin mee : “Goede wijn behoeft geen krans” en “bescheidenheid siert de vrouw”. Niemand kan echter horen of begrijpen wat je niet deelt. Doe je dit wel, dan is er vaak de bereidheid om zaken en taken anders te verdelen. “Had het maar eerder gezegd” klinkt het dan. Hoe meer vrouwen “de schaamte” voorbij gaan om daadwerkelijk gelijke rechten in salaris en mogelijkheden te bespreken, hoe normaler deze vragen zullen worden.
Als we een nieuw beeld creëren van een sterke vrouw, die haar steentje bijdraagt in de maatschappij, dan hoeven we geen negatief oordeel meer te vellen over vrouwen die in de media een eigen geluid laten horen en gelijkwaardig aanwezig zijn in vraaggesprekken of interviews. We hoeven sinds 1957 niet meer aan de man te vragen of we ons eigen pad mogen gaan, dus laten we de bescheidenheid en de onderdanigheid achter ons laten en gewoon met trots laten zien wie we zijn. En we hoeven het niet alleen te doen. Met een vereniging als Vrouwen van Nu kunnen we de kracht in onszelf ontdekken en samen versterken om klaar te staan om voor het vrouwenrecht op te komen. Laten we de wereld verrassen door ons eigen geluid.”
Dit schreef oud voorzitter Tineke Luyendijk 5 jaar geleden over vrouwenrechten en is nog steeds actueel.
“Hebben vrouwen rechten? Of is het zo dat, de veel gebruikte uitspraak: “ het recht van de vrouw is het aanrecht” nog bij heel veel mensen leeft. Als we een oordeel hebben over ontwikkelingslanden en andere culturen, dan ligt de beknotting van de vrouw in kleding of mogelijkheden vooraan in onze gedachten. Ja daar…. daar mogen ze niet naar buiten en daar mogen ze niet naar school en zeker niet zelfstandig reizen en beslissingen nemen. DAAR zouden ze iets moeten doen aan de rechten van de vrouw. DAAR…. Maar hoe zit het nu eigenlijk hier? Op papier zijn alle rechten beschreven, maar hoe zit het nu in de praktijk? Is er gelijke beloning? Is er een gelijke belasting van werkverdeling thuis en elders? Zijn er net zoveel mogelijkheden om carrière te maken met deeltijdwerk als je gezin en werk wilt combineren? Is er een evenredige verdeling van mannen en vrouwen in commissariaten, raden van toezicht en gemeentelijke, provinciale en landelijke besturen? Of kunnen we hier nog vele stappen in maken? Zelf heb ik de ervaring dat men vrouwen voor onbezoldigde en vrijwilligersfuncties heel goed weet te benaderen, met de opsomming van alle kwaliteiten en ervaringen die je hebt, maar dat men voor betaalde besturen heel snel zoekt in een mannennetwerk.
Veranderbaar? Om van rechten te kunnen profiteren, zul je moeten laten weten dat je er gebruik van wilt maken. Vaak spreken we onze gedachten niet uit met het idee dat de ander daar niet van gecharmeerd is. En ook spelen de overtuigingen van onze opvoeding hierin mee : “Goede wijn behoeft geen krans” en “bescheidenheid siert de vrouw”. Niemand kan echter horen of begrijpen wat je niet deelt. Doe je dit wel, dan is er vaak de bereidheid om zaken en taken anders te verdelen. “Had het maar eerder gezegd” klinkt het dan. Hoe meer vrouwen “de schaamte” voorbij gaan om daadwerkelijk gelijke rechten in salaris en mogelijkheden te bespreken, hoe normaler deze vragen zullen worden.
Als we een nieuw beeld creëren van een sterke vrouw, die haar steentje bijdraagt in de maatschappij, dan hoeven we geen negatief oordeel meer te vellen over vrouwen die in de media een eigen geluid laten horen en gelijkwaardig aanwezig zijn in vraaggesprekken of interviews. We hoeven sinds 1957 niet meer aan de man te vragen of we ons eigen pad mogen gaan, dus laten we de bescheidenheid en de onderdanigheid achter ons laten en gewoon met trots laten zien wie we zijn. En we hoeven het niet alleen te doen. Met een vereniging als Vrouwen van Nu kunnen we de kracht in onszelf ontdekken en samen versterken om klaar te staan om voor het vrouwenrecht op te komen. Laten we de wereld verrassen door ons eigen geluid.”
Dit schreef oud voorzitter Tineke Luyendijk 5 jaar geleden over vrouwenrechten en is nog steeds actueel.
