81-jarige Truus Meijering maakt boek over haar eigen jeugd
“De toekomst is nu, is het motto waar ik me aan vasthoud voor het schrijven van mijn boek”
ZUIDLAREN - De 81-jarige Truus Meijering deed iets wat ze al heel lang wilde, het maken van een levensboek over zichzelf. Het boek, genaamd Flarden van GejaRiem bevat zogenaamde ‘flarden’ uit haar jongere jaren. GejaRiem is de verkorte versie van de volledige naam van Truus Meijering. Meijering maakte het boek samen met fotograaf Ben Trip, die haar namens Humanitas ondersteunde bij het maken van de foto’s.
Na het overlijden van haar man afgelopen jaar, maakte Meijering een periode van verdriet door. Doordat ze al eerder een geliefde verloor, was deze periode extra vervelend. Begin dit jaar herpakte ze zich. Ze realiseerde ze zich dat ze een aantal prachtige kinderen en kleinkinderen heeft die allemaal een baan hebben en besloot de schouders eronder te zetten. Ze begon met het sorteren van al haar foto’s van vroeger en ging samen met Ben Trip aan de slag met het boek. “Ik ben 81 dus als ik een boek wil schrijven is het nu of nooit. De zin ‘de toekomst is nu’ geeft mooi weer hoe ik er in sta. Deze zin bedacht ik tijdens de poëzieweek op 31 januari van dit jaar, dit was dus nog voordat Corona kwam. We weten niet hoe het verder gaat met Corona, dus de zin is in deze tijden ook goed van toepassing”.
Het is een uniek boek waarin op een prachtige wijze wordt weergegeven hoe de jongere jaren van Meijering eruit zagen. Zo staan er vele eigen tekeningen in. Elke bladzijde heeft een andere achtergrond. De ene pagina bevat een foto van een graanveld en op een andere pagina is te zien dat het land wordt bewerkt met behulp van een paard, die een machine vooruit trekt. De schrijfster van het boek werd groot op een kleine boerderij in de Veenkoloniën en werkte vele uren op het land van haar ouders. “We hadden tarwe, aardappels, suikerbieten en ook een aantal koeien.” Meijering heeft er voor gekozen om het boek in streektaal uit te brengen. “Nu is de Groningse taal een beetje verwaterd, daar is weinig aan te doen. Maar vroeger spraken we thuis altijd dialect.” Het boek bevat veel gedichten, waaronder een Sonnet. Dit is een gedicht van veertien regels waarin een rijmschema zit. Ook staan er twee handgeschreven brieven in, die de schrijfster vroeger van haar ouders kreeg terwijl ze in het ziekenhuis lag. Het boek werd dikker dan aanvankelijk de bedoeling was. In eerste instantie kwamen we op 24 bladzijdes maar het werden er in totaal 40. Het verhaal van Café Drijfholt was te mooi om niet mee te nemen.“ Dit café was vroeger een trefpunt van mensen. Niemand had een telefoon thuis, dus als je naar een bepaalde instantie wilde bellen dan ging je naar dit café. Hier beschikte men over een telefoon. Als je dan ergens naar toe wilde bellen werd het nummer voor je gedraaid op een aan de muur bevestigde telefoon.” De laatste bruiloft die in het café plaatsvond, was die van Meijers en haar eerste grote liefde, Frederiek Rieks. Naast verhalen en gedichten, vindt men ook foto’s van vroeger in het boek. Foto’s van bijvoorbeeld gebruiksvoorwerpen die op de boerderij werden gebruikt. Meijering heeft haar passie voor creativiteit niet van een vreemde. “Mijn creativiteit heb ik van zowel mijn vaders als mijn moeders kant. Ik kan mijn ei goed kwijt in dit boek en eventuele volgende boeken.”
In het boek heeft de schrijfster een link gelegd met de actualiteit. Zo is er een bladzijde aandacht besteed aan de vergelijking tussen de Spaanse Griep, een grieppandemie die heerste in de periode 1918 tot 1919, en de gevoelens die daarbij komen kijken. De oudste broer van de eerste man van Meijering overleed destijds op 17-jarige leeftijd aan de ziekte.
Meijering maakt het boek vooral omdat ze het zelf heel erg leuk vindt, en is van plan het boek uit te delen aan kinderen en kleinkinderen. Zo zien zij terug hoe hun moeder en oma heeft geleefd. Zelf is ze nog lang niet klaar. “Dit boek gaat over mijn jongere jaren, maar ik wil nog meer boeken maken en daarin mijn leven bundelen”, sluit ze af.
