Carbid schieten in Vries al jarenlang dé traditie met oudejaarsdag

VRIES – Via via komt de Krant van Tynaarlo in contact met Dennis Wollerich. Eén van de drijvende krachten achter hét oudejaarsfeest op het platteland in Vries, namelijk carbid schieten! “We doen dit nu voor de veertiende jaar op rij en het blijft ieder jaar een fantastisch mooi feest. Zoveel mensen hebben er lol aan”, vertelt Wollerich. Samen met Gert Feunekes laat hij de melkbussenopslag zien: “Dit was vroeger het kippenhok, maar dat hebben we nu omgedoopt tot melkbussenopslag voor onze carbidploeg.” Ploeg ja, want waar ze ooit begonnen zijn met een mannetje of tien, verwelkomen ze nu ieder jaar honderden bezoekers. “Jaren geleden zijn we begonnen met een mannetje of tien, drie melkbussen en vier kratjes bier. Daar redden we het nu niet meer mee. Tegenwoordig gaan er vijftig kratten bier door en knallen we met vijfentwintig melkbussen”, lachen de jongens.

De vaste vriendengroep van ongeveer veertien personen is er al vanaf het begin af aan bij. De organisatie bestaat uit Wollerich, Feunekes, Patrick Rutgers en Rolf van Wijk en de taakverdeling is duidelijk. Gert en Patrick knallen de bussen, Dennis houdt alles goed in de gaten en zorgt dat een ieder voldoende te eten en te drinken krijgt en Rolf regelt het open vuur. Want ja, ook dat hoort er natuurlijk bij. Bij het carbid schieten komen tegenwoordig een hoop verantwoordelijkheden kijken en dat merken de jongens ook. Zo moeten er voor zowel het vuur als het carbid schieten ontheffingen aangevraagd worden. “Soms denk je wel eens dat er op het gemeentehuis mensen werken die niet eens weten hoe het carbid schieten in zijn werk gaat”, zucht Wollerich. “Er komt zoveel bij kijken als we carbid willen schieten. Ik heb bijna een boekverslag geschreven voordat we überhaupt de melkbussen op het land mogen zetten of een vuurtje mogen branden, terwijl in overleg met de boer alles in een handomdraai eigenlijk geregeld is”, vult Feunekes aan. Wollerich maakt wel de volgende kanttekening: “Natuurlijk staat veiligheid bij ons ook hoog in het vaandel. Het lijkt alleen alsof overal regels voor moeten komen terwijl wij al jaren onze voorzieningen goed voor elkaar hebben. Er is gelukkig nog nooit wat gebeurd en daar zien we ook streng op toe. Zo mogen bezoekers niet knallen, is het knalgedeelte met lint afgesloten van het publieksgedeelte en wordt erop toegezien dat men op veilige afstand blijft staan.” Bovendien staan de brandblussers en EHBO-trommels klaar wanneer er een incident plaatsvindt.

Vries kende ooit drie carbidploegen. Twee daarvan bestaan nog, waaronder die van de jongens dus. ‘De oale knapperts’ zijn er vanwege de administratieve rompslomp inmiddels mee gestopt en dat begrijpt Feunekes wel: “Gelukkig hebben wij een duidelijke taakverdeling en weet ik wat me ieder jaar te wachten staat, maar het is inderdaad een hoop gedoe. Ik weet wat ik ervoor terugkrijg en daarom doe ik het ieder jaar weer.” Vooral de beleving bezorgt Wollerich warme herinneringen: “Om het ieder jaar weer voor elkaar te boksen en iedereen er plezier aan zien te beleven, vind ik heel erg mooi. Als het eenmaal aan de gang is, dan is het een genot om naar te kijken.” Feunekes kan zich daar wel in vinden: “Ja, het is gewoon onze traditie. De sfeer die er hangt is fantastisch. Daarbij kom je mensen tegen die je soms een heel jaar niet hebt gezien. Voor sommige mensen is het carbid schieten een mooie gelegenheid om weer even bij te praten met oude bekenden.”

“Iedereen is welkom bij ons in Vries. Er staat een gouden melkbus en dat is onze vrije giften pot. Als iemand daar wat in gooit, dan zorgen wij dat diegene voldoende te eten en te drinken krijgt.” Aan de verzadiging zal het dan ook niet liggen op oudejaarsdag in Vries. De jongens hebben het bier in ieder geval koud, de worsten warm en de soep heet. “Kom gezellig een kijkje nemen en er is heus niet alleen bier hoor. De keuze is reuze qua eten en drinken”, besluiten de jongens eensgezind.