Eeuwige leerling Ron Jans staat het liefst met zijn voeten op het gras

“Leren en ontwikkelen zijn de mooiste eigenschappen van het leven”

TYNAARLO – Ron Jans is onlangs gepresenteerd als de nieuwe trainer van FC Twente. Een uitdaging waar de Tynaarloër reikhalzend naar uitkijkt: “Ik ben zo blij dat ik weer aan de slag mag”, zegt een breeduit lachende oefenmeester nog gehuld in FC Cincinnati-tenue. In de Krant van Tynaarlo blikken we deze week vooruit op zijn nieuwe job, kijken we terug op zijn carrière en leren we de persoon achter de trainer kennen: “Die gebeurtenis heeft me wel aan het denken gezet.” Jans over de mooie tijden bij FC Groningen en PEC Zwolle, zijn familie en die ene grote roze wolk waarop hij zes jaar geleden in Zwolle is gestapt. Genoeg voor een boek, maar Ron Jans blijkt een synoniem van nuchterheid: “Ik ben een paar keer gevraagd, maar ik vind mezelf niet belangrijk genoeg voor een boek.”

Jans wordt 61 jaar geleden geboren in Zwolle en groeit op in een ouderwets arbeidersgezin. Vader Jans is conciërge en moeder is schoonmaakster. “Zoals dat in de jaren vijftig ging, waren mijn ouders altijd aan het werk. Ze hadden alles over voor mij en mijn broertje”, vertelt Jans. Naast het gelukkige gezinsleven speelt ook voetbal een grote rol in huize Jans. Vader is fervent voetballer en Ron start zijn eigen voetbalcarrière bij SV Zwolle, waarna hij op 11-jarige leeftijd verkast naar PEC Zwolle. De professionele grote broer in de stad. Daar beleeft hij tevens zijn Eredivisiedebuut. Een aantal jaren later verkast hij naar FC Groningen, waar hij ook de aanvoerdersband mag dragen. Na drie seizoenen Roda JC verlaat hij Nederland voor een avontuur in Japan bij Mazda Sport: “Ik heb daar inderdaad één jaar gespeeld. We hebben daar een fantastische tijd gehad, waar ik met erg veel plezier op terugkijk.”

De familie Jans woont inmiddels zeven jaar in Tynaarlo, na een periode van negentien jaar in Schipborg. De gemeente Tynaarlo bevalt, kan wel gesteld worden. Het ontsnappen aan de hectiek van het werk lukt hier perfect. Er is ruimte, er heerst rust en er bestaat een goede band met de omwonenden. Een soort oase aan de A28 zeg maar. Dat is het ook voor Jans: “Het is heerlijk. De omgeving is prachtig. Je kunt hier fantastisch fietsen, wat ik ook veelvuldig doe, en je bent zo in Groningen. Daar winkelen we graag.”

Na een enerverend avontuur in Amerika keert hij begin dit jaar terug in Tynaarlo. De oase. Op zoek naar rust, want Jans kent een turbulent afscheid bij FC Cincinnati. Iets waar al teveel over is gezegd en geschreven. Hetgeen we verder dan ook niet op ingaan. “Dat verhaal heb ik gedaan. Ik leef vandaag en kijk naar morgen”, zijn de woorden van Jans. Morgen is FC Twente. “Ik heb al wel gemerkt dat deze club erg groot is. Na de traditionele top drie misschien wel de grootste club van Nederland met een ontzettend fanatieke aanhang. Tot op heden heb ik echter nog geen selectie en geen staf, maar wel beperkte financiële middelen”, verklaart de trainer. De afgelopen jaren waren onrustig in Twente. Rust en visie is wat Jans moet brengen: “Ik moet weer een eenheid smeden. Het is een proces dat we met z’n allen aan moeten gaan.” Het welbekende treintje. Wie erin stapt, doet mee. Wie het mist, moet elders zijn heil zoeken. “Het kan ook misgaan, maar ik ben ervan overtuigd dat FC Twente behoort tot de absolute subtop van Nederland. We hebben nu één aanvaller, dus er is nog werk aan de winkel.” In andere media sijpelen al namen door als Karim El Ahmadi en Eljero Elia. Oftewel, in Twente zijn ze vol aan de bak. En die eenheid? Dat ontstaat volgens de trainer niet door een individu, maar samen. Van een Ron Jans-methode is geen sprake.

Even terug naar het begin. Jans’ trainerscarrière start in 1991 op een voetbalveld aan de Julianastraat in Stadskanaal. De club? SJS, tweede klasse E zaterdag. In de jaren die daarop volgen traint hij achtereenvolgens twee ploegen uit Assen: ACV en Achilles 1894. In 2001 zet Jans zijn eerste trainersstapjes in het betaalde voetbal als assistent bij, dan nog eerstedivisionist, FC Emmen. Van daaruit wordt hij bij FC Groningen als hoofdcoach voor de leeuwen gegooid: “Het is altijd een gok wanneer een trainer aangesteld wordt, maar dit was erg bijzonder. Iemand die als hoofdcoach van Achilles 1894 ineens bij FC Groningen voor de groep staat. Gelukkig heeft dat voor beide partijen enorm goed uitgepakt. Ik heb daar een fantastische tijd beleefd. Die periode pakken ze me nooit meer af”, vertelt de opgetogen trainer. Na een korte periode in Heerenveen en een nog kortere periode bij Standard Luik stort hij zich op een avontuur bij zijn oude liefde, PEC Zwolle. Het blijkt een match made in heaven. Met de bescheiden mogelijkheden bij PEC weet Jans met zijn staf en selectie liefst twee grote prijzen binnen te harken. De Johan Cruijff Schaal en de KNVB Beker. Met als ultieme hoogtepunt de finale van het KNVB Bekertoernooi in 2014. Jans’ Zwolle verslaat het grote Ajax met ongekende cijfers, 5-1: “Dat was misschien wel het hoogtepunt uit mijn carrière inderdaad. Die jaren hebben we in Zwolle echt op een grote roze wolk geleefd.”

In 2017 neemt hij afscheid bij PEC om een sabbatical te nemen. In augustus van dat jaar overlijdt Jerry Luyke, een goede vriend van de familie. Op 53-jarige leeftijd verliest hij de ongelijke strijd tegen kanker: “Het overlijden van Jerry heeft me wel aan het denken gezet. In het trainersvak word je vaak geleefd. Ik wilde een jaar niks doen. Lezen, reizen en tijd besteden aan vrienden en familie. Misschien eens bij andere trainers en clubs in de keuken kijken om daar zelf weer van te leren. Even iets helemaal anders.” Toch komt er van die sabbatical niets terecht. FC Groningen-directeur Hans Nijland belt hem in nood: “Of ik technisch manager wilde worden om FC Groningen te helpen. Dat heb ik gedaan voor de club, maar er hangt een beetje een negatieve sluier over die periode. Zo slecht is het eigenlijk niet geweest. Ik heb mezelf daar weggecijferd voor de club, maar ik heb ook geleerd dat mijn hart op het voetbalveld ligt en niet bij een functie als technisch manager.”

Vorig jaar meldt FC Cincinnati zich bij Jans. Een kans die hij niet wil laten lopen. “Ik wist niet precies wat ik wilde en was erg benieuwd naar het verhaal van de club. Dat was goed en Amerika daagde uit. Het is natuurlijk een mooie levenservaring. Een jongen uit Zwolle en een meisje uit Raalte op avontuur in het grote Amerika”, lacht Jans. Een helse klus neemt hij op zich, want de competitie is al voor tweederde gespeeld. FC Cincinnati is hekkensluiter en veel valt er niet meer te redden. Desondanks heeft hij een fijne tijd: “Ik voelde me enorm gewaardeerd. Het voetbal in Amerika zit echt in de lift. Wat ik meeneem vanuit die periode is de grote rol die de gym speelt. Door de samenwerking met de ‘Head of Performance’, de persoon die verantwoordelijk is voor alles wat betreft fysieke gesteldheid, heb ik geleerd hoe belangrijk de gym kan zijn bijvoorbeeld als warming-up.”

Uit het gesprek kan worden opgemaakt dat er één grote rode draad door het leven van Jans loopt: leren en ontwikkelen. “Het zijn de mooiste eigenschappen van het leven”, vertelt hij gedecideerd, “Ik ben 61 en ik leer nog steeds heel graag. Dat ik nu weer bij FC Twente aan de slag ga, wil niet zeggen dat ik alles ga doen zoals ik altijd heb gedaan.” Een voorbeeld die spreekt voor eeuwige leerling Jans is wat hij na het overlijden van Luiken oppakt: “Ik was bezig met het afnemen van interviews met toonaangevende mensen. Mensen van wie ik weer iets kon leren”, laat hij weten. Twee interviews neemt hij af voor het telefoontje van Nijland: “Ik heb voormalig tophonkballer en algemeen directeur van AZ, Robert Eenhoorn, geïnterviewd. Daarna ben ik in gesprek gegaan met SP-politicus Ron Meyer. Er stond bovendien een interview met generaal Peter van Uhm gepland. Allemaal erg inspirerende en bijzondere persoonlijkheden.” Het doel is niet om het te publiceren: “Nee, deze gesprekken waren puur voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik wilde van deze mensen leren.”

Jans is en blijft goed op de hoogte van de wereld om zich heen, volgt het nieuws op de voet en ziet de context van ontwikkelingen: “Tijden zijn veranderd. Voetbal is nu veel meer een vak. In mijn tijd rookte meer dan de helft van de selectie en was het na de wedstrijd bier, bier en nog eens bier. Ik ken nu geen enkele profvoetballer die nog rookt.” Een verschil is wel dat men in zijn tijd wordt opgevoed om te winnen. Jonge spelers worden in die tijd op de training ontgroend: “Dat gebeurt nu minder. Als het gebeurt, knijp ik als trainer vaak een oogje toe. Zo gaat dat gewoon.” De focus ligt nu op het trainerschap van FC Twente, want die interesse in de wereld om zich heen is tevens Jans’ valkuil: “Mijn zoon is persvoorlichter van ADO Den Haag en hij waarschuwt me geregeld dat ik bepaalde discussies moet mijden. Soms heeft hij daar ook wel gelijk in, want de hoofdzaak is voetbal.” Zoals altijd in huize Jans: “Na mijn gezin is voetbal mijn allergrootste liefde.” En de verdeling van die liefde? Een gelijkspel tussen FC Groningen en PEC Zwolle.