Jan Bruin: ‘Mensen genieten van de muziek die je maakt en dat brengt hen bij elkaar’

Afbeelding
regio

VRIES - Onderweg naar Vries zie ik, pal naast de Noordenveldweg, twee dikke en geknotte wilgen. Op één ervan is een ooievaar geland, die er driftig in staat te pikken. Een fanatieke uiver op een knotwilg is nieuw voor mij. Op mijn bestemming ontmoet ik Jan Bruin en zijn vrouw Imi, geboren Loonstra.  Met Jan praat ik over zijn vele bijdragen aan het maatschappelijk leven. 


Jan Bruin (1934) groeit als enig kind op in Usquert, op het Hogeland van Groningen. Moeder werkt thuis en vader is rietdekker. In hun boerderijtje vinden ook ettelijke kleine boerderijdieren onderdak, waaronder geiten. Pal na de Tweede Wereldoorlog volgt Jan Bruin de Mulo en zal hij niet lang daarna opgeroepen worden als dienstplichtig militair. In de tussentijd ontdekt Jan zijn maatschappelijke belangstelling en wordt, als 18-jarige, penningmeester van de geitenfokvereniging De Toekomst in Usquert. Hij beleeft er zijn bestuurlijke vuurdoop.’Ik vond het ontzettend spannend om voor de allereerste keer in het openbaar te spreken. Ik stikte zowat van de zenuwen. Nadien kostte het toespreken van groepen mensen me geen moeite meer’, glimlacht Jan. Sterker nog: besturen en organiseren worden zijn lust en zijn leven.


In zijn militaire diensttijd wordt Jan Bruin telegrafist Na zijn diensttijd gaat hij, als jongeman van 21, aan de slag als lokettist bij de PTT in Uithuizen. Ook in deze plaats wordt hij maatschappelijk actief. Zo is Jan jaren achtereen bestuurslid van het openbaar kleuter- en lager onderwijs in Uithuizen en begeleidt hij er allerlei buitenschoolse activiteiten. Ook treedt hij er meerdere keren op als Sinterklaas. Door zijn gemoedelijke aard en als vertrouwd gezicht op de postkantoren op het Hogeland wordt Jan steeds vaker voor bestuursfuncties gevraagd. Via vrienden en familie komt Jan in contact met Imi Loonstra (1938), trouwt met haar in 1963 en samen krijgen zij drie zonen. Jan Bruin houdt van muziek en slaat de grote trom bij muziekvereniging Opwaarts in Uithuizen. Van 1964 tot 1983 is hij bestuurslid en actief lid van allerlei commissies van deze muziekvereniging. ‘Ik vond de uitvoeringen op straat fantastisch. We traden ook op bij het Bloemencorso in Eelde of bij vele andere evenementen. Je ziet de mensen genieten van de muziek die je maakt.’ De vereniging beloont Jan in 2001 met het erelidmaatschap. In het amateurvoetbal is hij keeper en back en later trainer/coach van het damesvoetbalteam van de Uithuizer voetbalvereniging Noordpool. 

Bij een grote reorganisatie bij PTT wordt Jan in 1984 overgeplaatst naar Vries. In de nieuwbouwwijk De Fledders moest een nieuw PTT-kantoor opgezet worden. Jan Bruin wordt er kantoorhouder.  Hij verhuist in 1986 met zijn gezin naar Vries en leert veel nieuwe mensen kennen. Met hen richt Jan Bruin Buurtvereniging Dingspil op, om de gemoedelijkheid en de saamhorigheid van de buurt door allerlei activiteiten te behouden en uit te breiden. Hij was 15 jaar voorzitter van deze buurtvereniging. ‘Het was een leuke periode. Maar ook deze wijk vergrijst inmiddels en het is meer “ieder voor zich” geworden, eigenlijk zoals overal. De toenmalige huurwoningen van woningcorporatie Woonborg zijn in de verkoop gegaan. De groene woonomgeving ging achteruit. Buurtvereniging Dingspil kreeg er een nieuwe taak bij. Samen met Woonborg, de gemeente en het buurtwerk wordt de woonomgeving aangepakt. Mooi, toch?’ Na 40 jaar dienstverband bij de PTT en voor zijn vrijwilligerswerk tot dan toe ontvangt Jan Bruin in 1995 een koninklijke onderscheiding, een eremedaille in goud, verbonden aan de Orde van Oranje Nassau. 


Ook in Vries zet Jan zich in voor de blaasmuziek. Hij wordt mede-oprichter en voorzitter van de stichting Vrienden van de Vriezer Harmonie en Jan zegt overtuigend: ‘Muziek brengt mensen bij elkaar.’ Ik zie hier een rode draad in zijn leven: bij alles wat hij onder handen had als onbezoldigd bestuurder, organisator of medewerker kun je zeggen dat Jan mensen samenbracht en eventuele conflicten in de minne weet te schikken. Vorig jaar heeft hij, na bijna 70 jaar, afscheid genomen van het vrijwilligerswerk. ‘Hoe word je later herinnerd, denk je?’, vraag ik. Na wat aandringen zegt Jan in alle bescheidenheid dat hij de goede dingen heeft gedaan en daarover tevreden is. Als ik opper dat er een kans is dat Jan Bruin herinnerd wordt als een loyale rijksbeambte en als een verenigingsman met een groot sociaal hart, zijn Jan en Imi beduusd en knikken ze in alle bescheidenheid. Op de terugweg zit de ooievaar nog steeds op de wilg. De witte borstpartij is nogal groezelig geworden. IJverig probeert de vogel zich schoon te maken. Ben benieuwd of dat gelukt is als ik weer eens langskom. 


UIT DE KRANT

Lees ook