Kleintje Cultuur – Dore Mulder
“Ik kan rustig zeggen dat ik inmiddels een Surinaamse Drent ben”
VRIES – Onlangs ontvingen we een mailtje van Anna Kramer over tekenares Dore Mulder. Bij veel inwoners van de gemeente Tynaarlo is Mulder bekend van haar exposities en haar inzet op het gebied van kunst, cultuur en muziek. Ze zou op 25 april haar vijfentachtigste verjaardag vieren met een groot feest en een nieuwe expositie. Helaas, en dat vindt Mulder ook heel erg jammer, kan het feest en de expositie vanwege het coronavirus geen doorgang vinden. Om iets goed te maken, willen Kramer en Dores partner Raimond de Tempe, de bekende tekenares graag uitlichten in de Krant van Tynaarlo. Dat kan natuurlijk niet beter dan in deze rubriek. Als de redactie Mulder hiervan op de hoogte stelt, is ze meteen ontzettend enthousiast: “Geweldig! Bereid je maar voor op een lang en gezellig telefoongesprek!” En het werd inderdaad een gezellig half uur.
Als we vragen hoe het met haar gaat, antwoordt ze: “Het gaat zoals het gaat in deze bizarre tijd. Ik ben natuurlijk veel thuis en ik illustreer kleine dingetjes.”Haar liefde voor tekenen bloeit al op in Suriname, waar ze is opgegroeid. “We hadden toen ‘dikke sensi’, dat was het wat groter kleingeld. De vorm tekende ik dan na en daar maakte ik gezichtjes van. Zo is het begonnen”, legt Mulder uit. Ze studeert later af aan de kunstacademie en wordt tekendocente. “Het is een geweldig geschenk als je altijd met mensen bezig mag zijn”, vertelt ze. Daarnaast geeft de docente aan dat een tekening het handschrift is van mensen: “Als tante Annie een brief schrijft, dan zie je aan het handschrift dat het van tante Annie is. Dat is hetzelfde met tekenen. Daardoor herken je een Rembrandt en een Van Gogh ook. Een heleboel mensen denken daar niet over na.”
In de jaren 80 werkt Mulder in een cultureel centrum in Assen en daarnaast geeft ze thuis tekenles in kleine groepjes. In de jaren 90 geeft ze les in aquarellen: “Dat is mijn vakgebied. Het is één van de moeilijkste technieken om te leren, omdat je nooit weet wat er gebeurt met het water.” Daarbij geeft ze aan dat men goed moet weten wat elke streep die men zet doet. “Als je met groene verf bezig bent en dat gaat mis of het bevalt niet, dan ga je er met blauw over heen en dan is het opgelost. Dat gaat met aquarellen niet. De kleur moet meteen raak zijn.” Mulder geeft aan dat het haar ook tijdens deze lessen opvalt wanneer er iets met iemand aan de hand is of niet: “Je kunt je emoties echt uiten met kleur en lijn, dus ik zie dat meteen. Ik ben geen therapeut hoor, maar een vakvrouw die het daarin wel vaak aan het juiste eind had. Iedere tekening is een verhaal op zich.”
Ze geeft aan trots te zijn op veel van haar werk: “Ik ben zeker trots op veel van mijn tekeningen. Het kan me ook niet schelen wat een ander ervan vindt. Ik teken niet voor een ander, maar voor mezelf.” Het mensenmens uit Vries vindt het een vreselijke toestand op dit moment met het coronavirus. Dat haar feest en tentoonstelling niet door kan gaan, vindt ze ontzettend jammer: “Ik heb het uit mijn hoofd gezet.”
Als de redacteur aan het einde van het gesprek aangeeft dat haar ietwat Surinaamse tongval hem opvalt, reageert ze uitgelaten: “Ah, dat vind ik hartstikke geweldig! Je bent de tweede persoon die dit ooit tegen me heeft gezegd.” Ze is maar wat trots op haar afkomst: “Suriname zit nog iedere dag in mijn hoofd. Het enige wat ik mis is, is dat ik nooit meer Sranantongo spreek. Ik heb alleen een poes gehad, zij was de enige waartegen ik in de Surinaamse taal sprak, haha.” In 1946 komt Mulder naar Nederland en sinds 1969 woont ze in Vries. “Ik kan rustig zeggen dat ik inmiddels een Surinaamse Drent ben”, lacht ze.
