Kleintje Cultuur - Frouke Louwes
Kunstenaar Frouke Louwes
‘Vrouwen fascineren me. Hun verhalen hebben mijn leven verrijkt’
HAREN – Een boek van een Franse journaliste over het uithuwelijken van vrouwen was uiteindelijk de aanleiding om te gaan schilderen. Het boek gaat over vrouwen in Turkije die uitgehuwelijkt worden. Frouke Louwes vroeg zich af waar dat nog meer voorkwam. Ze ging op onderzoek uit en ontdekte dat wanneer je via het zuiden van Spanje oversteekt naar Marokko en via Afrika naar Azië reist, het overal gebeurt. Niet altijd is er sprake van dwang of druk, soms gaat het ook wel in overeenstemming, ontdekte ze. Het fascineerde Frouke. Groot, klein, dapper, sterk, arm of stoer. Vrouwen boeien haar. Ze zet ze neer in prachtige portretten.
Dertig jaar was ze buitengewoon ambtenaar voor de burgerlijke stand. Als BABS strak ze héél wat vrouwen. Bijzondere verhalen. Ontroerend soms. “Al die verhalen hebben mijn leven verrijkt”, vertelt Frouke in haar knusse atelier boven in haar woning in Haren. De lichtinval uit het noorden laat haar doeken schitteren. “Wij zijn rijk, kunnen een keuze maken vanuit ons hart. Voor ons is dat vanzelfsprekend. Ik ben net 50 jaar getrouwd. Zo’n moment zet je tot denken. Toen zag de wereld er heel anders uit voor vrouwen. Het was de tijd dat je ontslag nam als vrouw. Je voor het huishouden en de kinderen zorgde. Hoe anders is dat nu. Van hedendaagse vrouwen wordt veel verwacht. Ze heeft een baan, zorgt voor de kinderen, heeft een leven samen met haar man, een sociaal leven én staat midden in het leven. Ga er maar aanstaan. Ik vind het stoer. Wanneer kom je aan jezelf toe, vraag ik me wel eens af. Dat is het leukste van BABS zijn, de verhalen. Je hebt geen idee wie je tegenover je hebt en toch bouw je in heel korte tijd een vertrouwensband op. Ze vertrouwen je hun persoonlijke gebeurtenissen en levensverhalen toe. Dat blijft bijzonder. Ik heb 30 jaar volgemaakt. Ben gestopt toen ik 70 was. Ik wilde niet dat ze zouden denken: ‘wat moet die oude vrouw hier’. De verhalen van al die vrouwen zijn een inspiratiebron voor mijn schilderijen.”
Frouke is aangesloten bij het Schildersgenootschap Haren. Iedere donderdagochtend komt de club tussen 9:00 en 12:30 bij elkaar in het ijsbaangebouw van Annen. “Ik schilder al zo’n 20 jaar bij het kunstencentrum. Een aantal schilders daarvan is ook aangesloten bij het Schildersgenootschap. Iedere donderdag treffen we elkaar. Dat is fijn. Je zit ook wel eens vast. Dan kan een blik van een collega verhelderend werken. Bovendien: schilderen is best een eenzaam bestaan. Die donderdagochtenden zijn heerlijk. Ook een sociaal gebeuren.” Hoe een dag ervan tevoren uitziet, weet Frouke nooit. “Een hoofd is een raar ding. Alles kan mij brengen tot een plaatje. Een boek, een verhaal, een ontmoeting. De deur van mijn atelier staat altijd open. Ik wordt naar binnen gezogen of loop door. Ik kan één veeg op een doek zetten of de hele middag schilderen.” De vrouwen van Frouke zijn sterk. Ieder vertellen ze een verhaal. Soms met de ogen gesloten, een andere keer open, fier en krachtig. Soms hebben ze geen gezicht. Dan is de suggestie genoeg, vindt Frouke die ook meedeed aan een Me Too-expositie. Een krachtige vrouw op de voorgrond, een man –‘je kunt er ook niet zonder’- vaag geschilderd op de achtergrond. De expositie in Den Bosch genoot landelijke bekendheid.
Frouke exposeert door heel Nederland. Meer van haar werk is te vinden op: www.froukelouwes.nl.