Kleintje Cultuur – Peter Bronsema – Muzikant
“Zo lang Nieuw Leven bestaat, blijf ik bij Nieuw Leven”
EELDE-PATERSWOLDE – Peter Bronsema uit Eelde-Paterswolde is al dertig jaar muzikant. Het wordt hem met de paplepel ingegoten door vader Bronsema die de hoorn speelt bij muziekvereniging Nieuw Leven in het dorp. Als kleine jongen stapt hij de wondere wereld van de muziekvereniging in, maar dan moet hij een instrument kiezen. Waar hij als jongen van droomt is de altsaxofoon, wordt het uiteindelijk de bugel. Bronsema doet examens en slaagt hierin met verve. Als de fanfare Nieuw Leven de omslag maakt naar een harmonie, neemt hij afscheid van het instrument om zich vervolgens te storten op een andere grote liefde, de trompet. Heel wat jaren speelt hij inmiddels de sterren van de trompetterhemel, maar even lijkt het erop dat het over en voorbij is voor Bronsema en zijn muziek.
Officieel is hij inmiddels geen trompettist meer. Na een gebitsreconstructie wordt het nooit meer zoals het was. Het oude vertrouwde gevoel bij de trompet is verdwenen. Bronsema krijgt te weinig lucht door zijn nieuwe gebit en dat is bij het spelen van een trompet ronduit onhandig. “Ik kan het nog wel hoor, maar als ik nu een dag trompet moet spelen dan krijg ik ontzettende hoofdpijn.” Het is een drama voor Bronsema: “Ik heb zo lang de trompet gespeeld en in de eerste weken na de reconstructie klonk het echt nergens naar. Dat was best lastig.” Zichtbaar baalt hij er nog van, maar Bronsema is ook een positivo en een aanpakker. Waar hij het één moet laten, pakt hij met alle plezier het andere op. Hij besluit zich te richten op het eufonium. Een koperen blaasinstrument, een soort van grote broer van de trompet, wordt het nieuwe paradepaardje van de muzikant. “Daar zit een groter mondstuk op, dus dan heb ik die problemen niet.”
Als lid van de muziekvereniging in Eelde-Paterswolde mag Bronsema graag zijn ideeën op tafel liggen: “Ik schopte wel eens ergens tegenaan, maar bemoeide me er verder nooit echt mee. Vervolgens besloot ik om mezelf in een andere positie te manoeuvreren.” Hij wordt drie jaar geleden algemeen bestuurslid: “Nu hoef ik niet alleen maar mijn gal te spuwen, maar kan ik zelf meebeslissen over bepaalde zaken. Dat vind ik belangrijk.” Na een coronapauze, mag de muziekvereniging sinds kort weer repeteren. “Je mist het sociale aspect heel erg. Natuurlijk oefen je thuis wel eens wat, maar met name elkaar even zien en bijpraten heb ik gemist. Nieuw Leven zie ik ook als een grote familie.” In totaal telt de vereniging nu zo’n 45 leden, die even geen concerten en repetities mochten organiseren. In het geval van Nieuw Leven betekent dat dus geen gezelligheid: “Dat is juist de rode draad bij onze muziekvereniging. De gezelligheid.”
Onlangs hebben ze de repetities weer opgestart en toch kan Bronsema het maar moeilijk laten. Af en toe grijpt hij nog eens terug naar zijn trompet. “Voor de dodenherdenking bijvoorbeeld, dan blaas ik nog steeds de taptoe. Dat lukt nog prima, gelukkig. Ik vind het namelijk ook buitengewoon eervol om zoiets te mogen doen.” Zo kan men onder andere bij de dodenherdenking in het Kluivingsbos, Eelderwolde en op het kerkhof de klanken van Bronsema bewonderen. De klanken die altijd aan muziekvereniging Nieuw Leven zullen zijn verbonden: “Zo lang Nieuw Leven bestaat, blijf ik bij Nieuw Leven.” En zoals zijn vader de liefde voor muziek met de paplepel bij hem ingoot, doet Bronsema hetzelfde bij zijn eigen kinderen. Wouter speelt sinds kort klarinet. Dochter Simone moet echter nog even geduld hebben: “Ze moet eerst haar zwemdiploma halen. Daarna kan ze zich met alle liefde storten op de muziek.” Net als papa.