Met de jury op pad langs de finalisten voor de verkiezing ‘Beste Bedrijf van Tynaarlo’

‘Als je daar komt, krijg je gewoon zin om te fietsen. En geloof me, dat is in mijn geval heel bijzonder’

TYNAARLO – Woensdagochtend 9:50 uur, Café Onder de Linden in Vries. De redacteur en fotograaf van de Krant van Tynaarlo zitten al aan een heerlijk bakkie koffie met een stuk Drentse turf. De eetbare variant wel te verstaan. Het wachten is op de juryleden voor de verkiezing van Het Beste Bedrijf van Tynaarlo. Met burgemeester Marcel Thijsen, oud-kickbokser Sem Schilt en voorzitter van het Eelder Bloemencorso Jacqueline Haijkens on the road langs de drie finalisten. Wij doen u graag verslag van deze enerverende tour! 

Marcel Thijsen is de eerste die de deur van het gezellige horecaetablissement aan de Brink openzwaait. Niet veel later volgt Jacqueline Haijkens die in haar lange zwarte jurk en westernboots aan haar voeten een opvallende verschijning is. Sem Schilt laat nog even op zich wachten. Hij had zijn bolide voor Café Centraal in Tynaarlo geparkeerd, in de veronderstelling dat de rest daar ook aan de koffie zou zitten. Een minuut of tien later zijn we compleet. Meteen gaat het los. “Zullen we elkaar tutoyeren?” oppert de burgemeester. “Een burgemeester staat tussen het volk en boven de partijen. ‘U’ hoort daar niet bij.” Uitstekend plan, vindt ook de rest. Marcel laat weten dat hij vooral gaat letten op een persoonlijke benadering. Hij koopt liever iets bij de EP dan bij de Mediamarkt, laat hij weten. “Dat ze je kennen en interesse in je hebben vind ik belangrijk.” Jacqueline heeft het nodige voorwerk gedaan. In een blauw mapje voorzien van de tekst ‘Beste Bedrijf van Tynaarlo’ zitten vragenlijsten die ze voor ieder bedrijf heeft opgesteld. “Ik ben benieuwd hoe de finalisten naar de toekomst kijken, of ze nog willen groeien. Verder vind ik betrokkenheid met de samenleving belangrijk en duurzaamheid is een puntje.” Sem vult Jacqueline aan: “Ik wil wel eens weten of het winstgevend is wat ze doen. Of er geld verdiend wordt. Daar draait het toch om?” Jacqueline schiet in de lach. “Dat kun je niet vragen. Zou jij dat doen Marcel?” Marcel ziet er geen enkel probleem in. De bokser wil ook weten wat het DNA van het bedrijf is, waarin ze zich onderscheiden van de rest.  En naar hoe er intern met elkaar omgegaan wordt. “Hoe jij met je personeel om gaat, zo gaan zij met je klanten om.” Genoeg gekletst. Tijd voor actie. De redacteur heeft gelukkig rekening gehouden met de 2 meter 12 van Semmy Schilt. Achter in de geleende Range Rover Vogue is geen optie, dus Marcel zit gezellig naast Jacqueline op de achterbank. Plankgas naar Zuidlaren. Naar Fietscentrum Zuidlaren om precies te zijn.

Fietscentrum Zuidlaren

De jury wordt allerhartelijkst ontvangen door Robin Rietveld, eigenaar van de zaak. Zijn vriendin Anita Ketelaar (speciaal voor de gelegenheid aanwezig, ze staat normaliter alleen op zaterdag in de zaak) steekt lachend haar hand uit. “Waarom moeten mensen hier naar toe om een fiets te kopen?” valt Jacqueline met de deur in huis. Daar hoeft Robin niet over na te denken. “Onze presentatie is een sterk punt denk ik. Al onze fietsen presenteren we per categorie overzichtelijk in setjes, een heren- en een damesuitvoering. Bij Belga (een fietsenzaak in Groningen) zie je door de bomen het bos niet meer, zoveel fietsen staan er. Dat willen wij niet. Onze voorraad staat in het magazijn. We kunnen direct leveren. We zitten in een dorp, veel service verlenen is enorm belangrijk. Als mensen hier komen voor een fiets, willen ze vaak de fiets meteen mee. Daar geven we graag gehoor aan. Halen en brengen doen we gratis. En proeffietsen met klanten door de omgeving doen we ook. Vooral ouderen kunnen een elektrische fiets wel spannend vinden. Dan fietsen we gewoon samen een stukje door het dorp.” Anita wijst ondertussen op de verse appeltaart die ze bij de warme bakker heeft besteld. Hoewel nog vol van de Drentse turf, vindt Jacqueline dat je het niet kan maken om Robin en Anita met de appeltaart te laten zitten. “We lunchen gewoon niet”, oppert ze terwijl de eerste hap naar binnen schuift. De rest stemt toe. Sem wil van Robin weten hoe hij het denkt te doen als het startersvoordeel straks wegvalt. “Ga je dat redden, financieel gezien?” vraagt hij. Robin is ervan overtuigd. De zaken gaan goed en binnenkort is hij van plan een tweede filiaal in Groningen te openen. “Hetzelfde concept als hier. Less is more. Geen Belga-achtige toestanden”, lacht de jonge ondernemer die zijn formule draait met uitsluitend jonge mensen. Jacqueline fluistert in het oor Marcel wat daarvan vindt. Jong. “Ligt eraan. Zet je een snotneus in omdat –ie maar 4 euro kost of een jong iemand om z’n verstand van zaken. Is dat laatste het geval, maakt het niet uit vind ik.” 11:00 uur. Tijd om te vertrekken. Van fietsen naar jurken en jassen.

Onderweg wordt er van alles besproken. Marcel deelt op de achterbank een paar van zijn burgemeestersavonturen. Vertelt dat je als burgemeester soms ook als chief op moet treden om brutale lieden die menen dat ze alles kunnen maken op hun plek te wijzen. Al meer dan eens draaide hij de deur van een drugslab in zijn gemeente hoogstpersoonlijk op slot. Zijn medepassagiers hangen, net als de chauffeur aan zijn lippen. En in Eelde zijn ze briljant in plannenmakerij op een andermans grond, worden we gewaar. Verder gaat het best goed in zijn gemeente, vindt hij. De waardering van de inwoners lag toen hij aantrad als opperhoofd op een magere 5.4. Bij de laatste meting kon de gemeente een 6.9 noteren. “Dat komt omdat er rust is in de politiek. En we beschikken over een aantal heel goede ambtenaren”, verklaart de burgemeester het niet onaardige rapportcijfer. In Vries parkeren de bolide in de Westerstraat, voor de deur van Takens Mode.

Takens Mode

Peter Takens staat de jury al op te wachten. Zijn grootvader is de zaak begonnen, informeert hij de jury. In de manufacturen. Gordijnen, tapijt, bedden en textiel. Inmiddels heeft Takens de woninginrichting aan de kant geschoven. “De meeste manufacturenzaken gingen zich specialiseren: kozen óf voor woninginrichting óf voor kleding. Wij gingen voor het laatste.” Nog aardig wat klanten in de zaak op woensdagochtend. Die worden vakkundig geholpen door Mia, Peters echtgenote. De zaak bestaat inmiddels al 90 jaar. Mensen, vooral vrouwen, komen van heinde en verre, laat Takens weten. Marcel lijkt het een lastige branche. Vrouwen zijn wispelturig, weet hij. De truc zit hem in de brede doelgroep. Bij Takens kun je shoppen als je op leeftijd bent, maar ook als je 30 plus bent, vertelt de ondernemer. Ook heren kunnen prima uit de voeten dankzij het riante aanbod. Jacqueline brult door de zaak: “Sem! Heb jij al een broek gevonden?” Zij in ieder geval wel een jasje. Een pittig, kort zwart lederen exemplaar. Ondertussen babbelt Sem wat met dochter Miranda. “Hoe zie jij de toekomst? Wil je nog 90 jaar zo doorgaan?” vraagt hij. Miranda heeft niet meteen een antwoord paraat. Sem stelt de vraag anders: “stel dat jij morgen de zaak moet overnemen, wat zou je dan veranderen?” De ondernemersdochter kijkt rond. Helemaal niks, concludeert ze. “Het is prima zoals het is. Ik vind het mooi zo.” Marcel wil van Peter weten wat de modezaak in Vries nu zo bijzonder maakt. “We helpen de klant zo als zij dat willen. Onze folder liever per post dan per mail? Geen punt. Regelen we. Liever eerst even mee op zicht? Doen we ook. En we zijn ons heel bewust van onze doelgroep. Als we op inkoop zijn denken we vaak: dit is echt wat voor die of die.” Sem vraagt zich af of –zeg- Annie dat dan ook echt koopt. In sommige gevallen wel, blijkt. De petitfours op de koffietafel staan ons verleidelijk aan te staren. Jacqueline herinnert de rest van het gezelschap aan de afspraak: opeten die boel. Tijd voor het laatste bezoek van vandaag: Power & Beauty.

Power & Beauty

De schoonheidssalon van Alida Harms zit praktisch om de hoek, aan de Oude Asserstraat. Een beetje een grappig gezicht is het wel, twee grote kerels in de kleine (maar knusse) salon van Alida. Helemaal als ze plaats nemen op de roze stoeltjes in de behandelkamer. Sem kan een lekkere schoonheidsbehandeling wel waarderen. Marcel lijkt het helemaal niks. Hij is niet bezig met rimpels, zegt hij. Alida vertelt wat ze allemaal te bieden heeft in de salon die ze samen met haar trouwe medewerker Linda runt. “De klassieke schoonheidsbehandelingen, acné-behandelingen, natural facelifting (een behandeling die je een glad gezicht bezorgd maar dan zonder spuitje), massages en permanente make-up. Jacquelines interesse is gewekt. “Is dat wat voor mij? Hoef ik ze niet meer bij te tekenen.” De salon bestaat 16 jaar nu, en nog steeds is het een geliefd adresje van heel veel vrouwen. Wie een behandeling wenst, doet er slim aan om zo snel mogelijk even een afspraak te plannen. Wie Alida kent weet het: de klant in de watten leggen en ze een ontspannende tijd bezorgen, dát is waar de dames voor staan bij Power & Beauty. Sem vraagt zich af waarom de salon een typische vrouwelijke ‘feel’ heeft, wijzend op de grote afbeelding van een felgekleurde roze lipstick op de wand. Alida: “ik hou d’r van. Dit ben ik. Maar misschien moet ik eens wat meer aan de mannen denken. Al is dat nog wel een beetje taboe in het noorden. Het blijft een dingetje.” Tot slot complimenteert Jacqueline Alida nog met haar sprankelende website en noteert een plusje. 12:15. Tijd voor het juryberaad. Het moment des oordeels. Terug naar Onder de Linden.

And the winner is….

Na het nodige gezucht en gesteun -want hoe vergelijk je in godsnaam een fietsenzaak met een modewinkel en een beautysalon, niet te doen toch?-  komt het hoge woord eruit: Fietscentrum Zuidlaren. Jacqueline probeert het in een paar regels te vatten: “Robin spreekt met passie over Zuidlaren, zijn klanten en het product. Hij heeft zich snel weten in te burgeren in de gemeenschap en weet met eenvoudige middelen een prachtige zaak neer te zetten. Als je daar komt, krijg je gewoon zin om te fietsen. En geloof me, dat is in mijn geval heel bijzonder.”

Marcel: “Ik vind het belangrijk om te benadrukken dat we onder de indruk zijn van alle drie bedrijven. We zijn overal gastvrij ontvangen. De ondernemers weten waarover ze praten, hebben stuk voor stuk vakkennis. Het is mooi dat we zulke zaken in onze gemeente hebben. Maar goed, er kan er maar één de winnaar zijn.” En daar is iedereen het roerend mee eens.