En zo verhuisden we naar een andere ( betere) wijk in Phnom Penh. ( de hoofdstad van Cambodja)
Op het stukje grond dat we konden huren stond een stenen gebouwtje. Dit hebben we verbouwd tot keuken/eetkamer. Voor 5000 dollar bouwden we een houten huis waarin we twee slaapzalen maakten. Het houten huis is demontabel. Cambodja kent namelijk geen huurbescherming.
Het bestuur van Colt bestaat uit : Sinan ( cambodjaans zakenman) Andre en Menno ( twee in Cambodja woonachtige Nederlanders) Robert ( een duitser met een bedrijf in Cambodja) en natuurlijk mijzelf! Voor de dagelijkse verzorging van de kinderen namen we cambodjaans personeel aan.
Voor de fondsenwerving heb ik in Nederland een stichting opgericht, die al snel de ANBI-status* kreeg.
Via het reisbureau van Andre en Menno kwamen er al snel vrijwilligers uit Nederland die bereid waren de handen uit de mouwen te steken. We moesten van alles aanschaffen… bedden…lakens… kleding…keukengerei….maar ook schoolspullen. Er werden akties op touw gezet om dit te kunnen bekostigen.Nanneke uit Groningen zette lessen op… immers geen van de kinderen kon lezen, schrijven of rekenen. We hadden nog geen klaslokaal en daarom kregen de kinderen les onder de boom, die op het grondstuk stond. Al snel kwamen er buurtkinderen kijken…vooral de grotere kinderen waren erg geïnteresseerd in de engelse les. We besloten namelijk om direct te starten met het geven van engelse les. Ten eerste is het is in Cambodja absoluut noodzakelijk een mondje engels te spreken om een baan te vinden en ten tweede kunnen wij als Colt-medewerkers dan ook communiceren met de kinderen. In onze buurt staat ook een basisschool. Echter het schoolsysteem zit vreemd in elkaar. Ieder kind moet een uniform hebben ( blauwe rok/broek met witte blouse) Geen uniform betekent: geen school! Ook moeten de kinderen geld meenemen voor de onderwijzers. Een onderwijzer verdient in Cambodja ong. 30 – 50 dollar in de maand. Alle onderwijzers geven bijles en proberen op die manier hun inkomen op te vijzelen. Arme kinderen kunnen niet naar school.Ook gaan ze in Cambodja maar halve dagen naar school. De ene maand ’s morgens, de andere maand ‘smiddags. Er zijn niet genoeg onderwijzers om alle schoolgaande kinderen te onderwijzen.
De onderwijzers hebben zelf geen opleiding genoten… daarom is het onderwijs in Cambodja erg slecht. Het komt veelvuldig voor dat een kind – na zes jaar basisschool – nog steeds niet kan rekenen of schrijven.
We hadden dus al snel door dat er enorm veel behoefte was aan scholing en het delen van kennis!
Om alles in goede banen te leiden, reisde ik ieder halfjaar naar Cambodja…………………
( wordt vervolgd)
