‘Het is toch wel erg leuk’
algemeen de krant van tynaarlo
‘De Kinder van Vrees’ verrassend, hilarisch, Drents
VRIES – “Het is nu al indrukwekkend”, sprak wethouder van cultuur Miriam van Dijk, na het eerste deel – buiten- van het muzikale theaterstuk Kinder van Vrees, een coproductie van theatergroep E Poi en Want2Swing Bigband, die afgelopen donderdag de première beleefde. Nu is Van Dijk altijd enthousiast als het om cultuur gaat, maar dit keer had ze gelijk. Dat was ook te merken aan de reacties van het publiek, bij première, dat ademloos luisterde en toekeek.
Een vrouw uit Yde bijvoorbeeld, bekend met theater. Het groepje waar ze bij zat, noemde zelfs het woord ‘plechtig’. Tot zover de -over het geheel- positieve kant. De aanloop is minder. “U kunt hier niet parkeren, hier komen straks 153 mensen langs”, sommeert een van de organisatoren tegen enkele leden van Harmonie Vries, die in de Pan hun repetitie hebben. Een deel van de parkeerplaats is dan ook afgezet met lint. Bedoeld voor de bezoekers, die lopend moeten komen van het gemeentehuis, startschot van het stuk. In plaats van de auto – parkeren bij het gemeentehuis stond duidelijk op de aankondiging- lopen de meeste mensen naar het gemeentehuis. Want ja, mensen willen hun auto dichtbij, in en om de kerk, waar het toneelstuk zich voornamelijk afspeelt. Even is er spanning bij de organisatie. “Komen er ook mensen?”, vragen ze zich af. Jawel, ze hebben een kaartje hebben gekocht en nemen plaats in het vak met lint, om van daaruit het toneelspel te aanschouwen. En dat ziet er bijzonder sfeervol uit. Bomen verlicht, de kerk ook in de schijnwerpers, en dan het stuk, dat treffend begint. “Onneuzel wicht gaat deur het lint”. De toon is gezet. ‘Vrouwlu’ versus mannen. Zo was het vroeger ook, de kerk had een manneningang en vrouweningang. Dit wordt op fraaie wijze nagespeeld. “Mannen, ik ruik ze”, klinkt het. Op de kerkmuur zien we prachtige beelden geprojecteerd. Van kinderen, 153 kinderen, rode draad in het verhaal. (Het stuk gaat over een reis van hoop en ‘vrees’. Het geheim van 153 kinderen in het jaar 1000- naar het verhaal van de kinderlijkjes- en bijzondere baby in 2018…) Op de kerkmuur is dan een pijl geprojecteerd. Bezoekers volgen trouw de richting, die verrassend genoeg naar de koffiekamer van het Ontmoetingshuis gaat. Terwijl de bezoekers even later in de kerk gaan zitten, nemen wij de trap naar boven. “Hier komen ook spelers hoor”, wordt ons meegedeeld. Zo word je keer op keer verrast. Aangenaam verrast ook door de muzikanten van Want2Swing. Verrassend is het geluid van een apart instrument, horend als een ratel. Het geluid door de akoestiek, prachtig. De verhaallijn is mooi. Over de lange reis van Professor van de Wolf van de universiteit van Hamelen (bekend van de ratten), die archeologisch onderzoek wil doen, maar zich bemoeit met een zwangere vrouw. “Schon schwanger”, zegt de professor in fraai Duits. Dan de Vrouwen van Toen en Nu. Ze – Dwerguil, Specht, enz, zweren trouw aan de patrones. En die patrones wil geen gegraaf in de heilige grond, wat zowel professor Van de Wolf wil als twee mannen die glasvezel willen aanleggen. “153 is ons DNA, er zijn 153 vissoorten in de hele wereld, 153 is het getal van de hele wereld.” De barones wil ze tegenhouden en de dames gooien alle charmes in de strijd. Hilarisch is de scene met Grietinus en Harm, de kabelleggers, nadat even daardoor de band de ‘kabelblues’ speelde. Grietinus torent ineens boven in de preekstoel, ontpopt zich als dominee. “Wat een oetzicht”, zegt Grietinus. En dat geldt niet alleen de bezoekers in de kerk, maar ook de Vrouwen van Toen en Nu, die een extra knoopje losdoen. Als de dame Grietinus probeert te versieren, stamelt hij “jullie binnen toch stieve trutten”. Tot groot vermaak van de toeschouwers, die ademloos kijken. Dan moet ook professor van de Wolf er aan geloven. Het kind van het jonge stel wordt dan geboren en ook weer ontvreemd door de professor, die nu in de preekstoel staat. De baby wordt teruggehaald en gedoopt. Leven zonder vrees. Een prachtige voorstelling, waarin van alles zit: historie, actualiteit, mooie muziek en veel humor. En niet te vergeten dialect. Het stuk paste in het kader van Festyvals, als Tynaarlo Culturele Gemeente van Drenthe. Over de opening in Eelde was niet iedereen te spreken, Berend Botje werd een veel te dure aangelegenheid genoemd, maar enkele EHBO-ers achter in de zaal, sloegen de spijker op de kop: “Dit was toch wel erg leuk”.
VRIES – “Het is nu al indrukwekkend”, sprak wethouder van cultuur Miriam van Dijk, na het eerste deel – buiten- van het muzikale theaterstuk Kinder van Vrees, een coproductie van theatergroep E Poi en Want2Swing Bigband, die afgelopen donderdag de première beleefde. Nu is Van Dijk altijd enthousiast als het om cultuur gaat, maar dit keer had ze gelijk. Dat was ook te merken aan de reacties van het publiek, bij première, dat ademloos luisterde en toekeek.
Een vrouw uit Yde bijvoorbeeld, bekend met theater. Het groepje waar ze bij zat, noemde zelfs het woord ‘plechtig’. Tot zover de -over het geheel- positieve kant. De aanloop is minder. “U kunt hier niet parkeren, hier komen straks 153 mensen langs”, sommeert een van de organisatoren tegen enkele leden van Harmonie Vries, die in de Pan hun repetitie hebben. Een deel van de parkeerplaats is dan ook afgezet met lint. Bedoeld voor de bezoekers, die lopend moeten komen van het gemeentehuis, startschot van het stuk. In plaats van de auto – parkeren bij het gemeentehuis stond duidelijk op de aankondiging- lopen de meeste mensen naar het gemeentehuis. Want ja, mensen willen hun auto dichtbij, in en om de kerk, waar het toneelstuk zich voornamelijk afspeelt. Even is er spanning bij de organisatie. “Komen er ook mensen?”, vragen ze zich af. Jawel, ze hebben een kaartje hebben gekocht en nemen plaats in het vak met lint, om van daaruit het toneelspel te aanschouwen. En dat ziet er bijzonder sfeervol uit. Bomen verlicht, de kerk ook in de schijnwerpers, en dan het stuk, dat treffend begint. “Onneuzel wicht gaat deur het lint”. De toon is gezet. ‘Vrouwlu’ versus mannen. Zo was het vroeger ook, de kerk had een manneningang en vrouweningang. Dit wordt op fraaie wijze nagespeeld. “Mannen, ik ruik ze”, klinkt het. Op de kerkmuur zien we prachtige beelden geprojecteerd. Van kinderen, 153 kinderen, rode draad in het verhaal. (Het stuk gaat over een reis van hoop en ‘vrees’. Het geheim van 153 kinderen in het jaar 1000- naar het verhaal van de kinderlijkjes- en bijzondere baby in 2018…) Op de kerkmuur is dan een pijl geprojecteerd. Bezoekers volgen trouw de richting, die verrassend genoeg naar de koffiekamer van het Ontmoetingshuis gaat. Terwijl de bezoekers even later in de kerk gaan zitten, nemen wij de trap naar boven. “Hier komen ook spelers hoor”, wordt ons meegedeeld. Zo word je keer op keer verrast. Aangenaam verrast ook door de muzikanten van Want2Swing. Verrassend is het geluid van een apart instrument, horend als een ratel. Het geluid door de akoestiek, prachtig. De verhaallijn is mooi. Over de lange reis van Professor van de Wolf van de universiteit van Hamelen (bekend van de ratten), die archeologisch onderzoek wil doen, maar zich bemoeit met een zwangere vrouw. “Schon schwanger”, zegt de professor in fraai Duits. Dan de Vrouwen van Toen en Nu. Ze – Dwerguil, Specht, enz, zweren trouw aan de patrones. En die patrones wil geen gegraaf in de heilige grond, wat zowel professor Van de Wolf wil als twee mannen die glasvezel willen aanleggen. “153 is ons DNA, er zijn 153 vissoorten in de hele wereld, 153 is het getal van de hele wereld.” De barones wil ze tegenhouden en de dames gooien alle charmes in de strijd. Hilarisch is de scene met Grietinus en Harm, de kabelleggers, nadat even daardoor de band de ‘kabelblues’ speelde. Grietinus torent ineens boven in de preekstoel, ontpopt zich als dominee. “Wat een oetzicht”, zegt Grietinus. En dat geldt niet alleen de bezoekers in de kerk, maar ook de Vrouwen van Toen en Nu, die een extra knoopje losdoen. Als de dame Grietinus probeert te versieren, stamelt hij “jullie binnen toch stieve trutten”. Tot groot vermaak van de toeschouwers, die ademloos kijken. Dan moet ook professor van de Wolf er aan geloven. Het kind van het jonge stel wordt dan geboren en ook weer ontvreemd door de professor, die nu in de preekstoel staat. De baby wordt teruggehaald en gedoopt. Leven zonder vrees. Een prachtige voorstelling, waarin van alles zit: historie, actualiteit, mooie muziek en veel humor. En niet te vergeten dialect. Het stuk paste in het kader van Festyvals, als Tynaarlo Culturele Gemeente van Drenthe. Over de opening in Eelde was niet iedereen te spreken, Berend Botje werd een veel te dure aangelegenheid genoemd, maar enkele EHBO-ers achter in de zaal, sloegen de spijker op de kop: “Dit was toch wel erg leuk”.
