Jacob Mulder uit Vries is bijna een eeuw oud
VRIES – De tuin ligt er heel strak bij voor zijn pittoreske woning aan de Tienkampen in Vries. Op de oprit staan twee identieke, bordeauxrode Renault Twingo’s. De één is van Jacob Mulder en de ander is van zijn dochter Janny. Jacob is een tevreden man. Op 6 november wordt hij namelijk 100 jaar. Dat is ten eerste niet aan hem te zien en ten tweede werkt alles nog naar behoren. Alleen het gehoor wordt wat slechter, want dat had Jacob al in het Gronings aangegeven: “Sorry mienjong, maar mien oren worden wat slechter.” Daarom is dochter Janny Pool-Mulder aanwezig bij het interview. “Dan kan ik het af en toe even voor hem verduidelijken”, legt Janny uit.
Jacob heeft één afspraak met Janny. “Mijn vader moet mij elke ochtend om stipt 08:00 uur bellen, zodat ik weet dat alles goed is”, vertelt de zorgzame dochter. Naast het aftakelende gehoor kent Jacob namelijk weinig gebreken. Natuurlijk wordt het fysiek wat minder, maar hij is scherp in de bovenkamer, rijdt zelf nog in een auto en is trots op zijn tuin waarin hij graag werkt. “Kiek maar eens eem, mien jong. Ik heb bij de Aldi vierentwintig van deze bloemen gekocht voor €2,79 en mijn buurman heeft dezelfde bloemen voor €0,50 per stuk gekocht bij een bloemist een aantal dorpen verderop. Ik vind die van mie nog mooier ook”, lacht Jacob. De kwieke senior wil zoveel mogelijk zelf doen. Zo doet hij zijn eigen boodschappen en weet hij alles precies te vinden in de supermarkt. Wat men vaak ziet bij oudere mensen is dat ze iedere week hetzelfde kopen, maar dat is bij Jacob niet het geval. Die koopt alles wat lekker is en waar hij zin in heeft. “Laatst at hij een zoute haring en dat spoelde hij dan weg met een stuk chocola. Dan denk ik bij mezelf, dat kan toch niet lekker zijn. Ons pa vindt dat dan wel weer lekker”, zegt een verongelijkte Janny.
Eenmaal gesetteld in de woonkamer pakt Jacob er onmiddellijk een sigarendoosje vol oude herinneringen bij. Hij haalt de onderscheiding mobilisatie oorlogskruis eruit, die hij heeft verdiend voor zijn inspanningen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij is negentien jaar als de oorlog uitbreekt. “Ik zat op de kazerne in Eindhoven en ik werd ’s nachts wakker van lawaai. We hadden toen van die kleine raampjes in onze kamer. Ik stak mijn hoofd door het raampje en keek naar boven. Ik had al meteen door dat het niet onze, maar Duitse vliegmachines waren”, vertelt Jacob. Als korporaal in het leger rijdt hij op een motor met zijspan naar De Peel. “De oorlog duurde voor ons uiteindelijk maar vijf dagen. Wij hadden de mitrailleurs klaarstaan op de zijspan. Bij Alblasserdam stonden we tegenover de Duitsers, maar toen kregen wij het bericht dat we ons moesten overgeven. We moesten alles inleveren, maar ik heb dit nog wel even achterovergedrukt. Dat hadden die Duitsers niet door”, lacht Jacob en hij laat trots het sleuteltje van de motor met zijspan zien. Even later haalt hij een identificatiebewijs uit het sigarendoosje. “Kijk, dit is mijn Ausweis. Deze heeft een keer mijn leven gered. Ik stond toen op het station in Meppel. Naast mij stond een man met een grote koffer en ik had maar een klein koffertje bij me. Dit papiertje zorgde ervoor dat ik niet mee hoefde in de bussen naar Duitsland in tegenstelling tot de man met de grote koffer die zich vervolgens uit de voeten maakte”, vervolgt Jacob. Een aantal weken geleden is Jacob op het Veteraneninstituut in Doorn geweest voor een bijeenkomst. Daar kwam hij erachter dat hij als enige van zijn bataljon nog in leven is.
Onlangs is Jacob nog voor vijf jaar gekeurd voor het rijbewijs. “Hij toert overal naartoe. Gisteren zat hij nog in Zuidlaren, vorige week nog in Eelde en Roden. Alleen verre afstanden en naar het ziekenhuis, dan ga ik mee”, vertelt Janny. “Vorige week zag ik wc-matjes in de folder van de Lidl staan. Ik ben toen naar Eelde gereden om die wc-matjes te halen”, vult Jacob aan. Oorspronkelijk komt Jacob uit Gieterveen, althans daar is hij geboren op 6 november 1919. Op 25 september 1943 trouwt hij met Beerta Tabak en in 1944 komt dochter Janny ter aarde. “Wij woonden altijd op ’t Knoaltje, zo werd Eexterveenschekanaal genoemd. In 1976 overleed mijn moeder en sindsdien woont pa alleen. Sinds 2000 woont hij in Vries, omdat ik daar al een tijdje woon. Dat is gewoon gemakkelijker voor ons allebei”, verklaart Janny. Een geheim heeft Jacob niet, maar de levensgenieter tikt op 6 november toch echt zijn honderdste levensjaar aan en dat is natuurlijk niet voor iedereen weggelegd. Hij wekt de indruk dat hij de volgende 100 er zo achteraan plakt, maar wel iedere ochtend even met Janny blijven bellen.