(ON)genode Gast - Jeugdvoetbal
Wat: Jeugdvoetbal
Wanneer: 31 oktober 2020
Waar: Voetbalvereniging V.A.K.O. in Vries
VRIES – Het is een druilerige zaterdagochtend als ik in mijn auto stap. Onderweg vraag ik mij af of ik een plu in de auto heb, want ik heb weinig zin om nat te worden van de miezerige regen. Maar, de weergoden zijn mij ineens gunstig gezind, want het is droog als ik het sportpark in Vries oprij. Ik hoor de jeugd in de verte enthousiast roepen en schreeuwen om een bal. Omdat we alweer een paar weken langs veelal stille voetbalvelden lopen, klinkt dit geluid mij goed in de oren.
Als ik me langs de kantine richting de velden beweeg, loop ik Dennis Wollerich tegen het lijf. Ik vraag hem of hij me iets kan vertellen over de grote groep jeugd die lekker met elkaar aan het ballen is. Het is Coronatijd en de maatregelen liegen er niet om. De gehele competitie in het amateurvoetbal ligt er voorlopig weer uit. Trainen mag wel. Mogen seniorenteams alleen nog trainen in groepen van 4 personen, met een onderlinge afstand van 1,5 meter, voor de jeugd geldt in de training geen beperking in de groepsgrootte en de onderlinge afstand. Zij mogen dus onderling trainingswedstrijdjes spelen bij de eigen vereniging. En ik mag, uiteraard niet als publiek, maar als ongenode gast hiervan vandaag getuige zijn. Dennis brengt mij bij Harry Harders, coördinator van de meiden in Tynaarlo. Hij is ervan overtuigd dat de jeugd er in deze tijd wel uit moet. “Ze moeten bewegen, anders worden ze knettergek.” Onderling spelen mag wel. Vandaar dat V.A.K.O. en SV Tynaarlo vandaag ook weer samen trainen. De clubs zijn al enige tijd bezig om de jeugd van beide verenigingen, door teruglopende ledenaantallen, bij elkaar te brengen. Nu zien we de jeugd onder 15, meiden en jongens door elkaar heen. Vanochtend trainde de groep onder 13 hier samen. De ene week doen ze dit in Vries en de andere week in Tynaarlo. “Het doel van deze training is elkaar zien, lekker bezig zijn en lol hebben met elkaar, zegt Harry. “En, het houdt ze weg achter de playstation”, roept hij mij nog na.
Edmond Varwijk, bestuurslid bij V.A.K.O. wil graag nog een toelichting geven. “We wilden zo graag blijven voetballen. En toevallig waren we binnen de jeugd al enige tijd bezig om te kijken hoe we als verenigingen meer zouden kunnen samenwerken.” Ik krijg te horen dat Tynaarlo zo’n 500 meter verderop traint. Door het samenvoegen van de jeugd kunnen ze meer op kwaliteit indelen waardoor het plezier van de voetballers toeneemt. “Alleen maar voordelen”, zegt Edmond.Het lijkt heel voorspoedig te lopen want de samenwerking heeft erin geresulteerd dat de jeugd van beide verenigingen al het gehele jaar samen traint. “Je gaat de samenwerkende teams door Corona nu niet meer uit elkaar halen.”, sluit Edmond af.
Ik luister naar een creatief coördinator en bestuurslid van beide verenigingen. Creatief, maar wel binnen de regels. Want, er kan dan wel getraind worden, de kantine en kleedkamers blijven op slot.
Ik zie een fanatieke trainer, Mike Baalman, die de grote groep jeugd in onderlinge wedstrijdjes bezighoudt. En die na afloop een kleine 10 minuten bezig is om de jongens en meiden op te laten ruimen. Een paar jongens denken snel weg te kunnen zijn, maar Mike ziet alles en roept ze terug. Als hij de jeugd dan eindelijk om zich heen heeft verzameld, sluit hij de training met een aantal oppeppende woorden af. “Wie heeft er 12 punten gehaald? Wie heeft er 11 punten gehaald?” Bij de vraag wie er 10 punten heeft gehaald gaat er drie keer een vinger omhoog. Deze 3 winnaars krijgen een applaus. “Als er suggesties zijn voor de invulling van de training van volgende week in Tynaarlo, dan hoor ik dat graag.” Hij bedankt ze voor de goede inzet en wenst ze een goed weekend. Wat een positieve benadering, concludeer ik. Ik besluit nog een paar jeugdleden te vragen naar hun ervaring. Roy is blij dat hij nu kan blijven bewegen. “Dat hadden we bij de eerste lockdown niet.” Eva vindt het fijn dat ze nu toch nog een soort van wedstrijd heeft en dat ze niet op zaterdag thuis zit. Jesse vindt het goed dat hij in ieder geval nog iets doet, anders zou hij niet zoveel doen en misschien uitslapen. “Of leren?” grap ik. “Ehm, ja”, antwoordt hij met een hele grote glimlach en hij snelt weg. Ik grinnik nog even en sluit mijn voetbaluurtje in Vries af.
