Rick Hoeksema volbrengt als eerste Nederlander ooit monsterkajaktocht
EELDERWOLDE – Rick Hoeksema uit Eelderwolde is een baas. Als eerste Nederlander ooit volbrengt hij de ‘Blue Ribbon Zeekajakroute’. Een monstertocht van maar liefst 2400 kilometer door weer, wind, kou en storm. Alleen van de indrukwekkende filmpjes kan men al zeeziek worden. Zijn unieke prestatie levert hem naast een eervolle vermelding op de ‘Wall of Fame HBB’ tevens een nominatie voor het Sportgala Drenthe op. “Ik was heel erg verbaasd. Ineens staat wethouder Hans de Graaf voor de deur met dit nieuws en een megagroot bord. Heel erg leuk, maar ik heb de tocht natuurlijk gedaan om de tocht”, vertelt Hoeksema aan de Krant van Tynaarlo. Zonder slag of stoot is het niet gegaan en uiteindelijk ontdekt hij net op tijd iets waardoor zijn hele droom in duigen had kunnen vallen.
Hoeksema woont middenin een walhalla voor alle waterliefhebbers. Zijn huis in Eelderwolde wordt omringd door water. De kano van zijn vader staat op een oplegger naast de oprit. Zijn zeekajak? Achter op de veranda. Hij is er bijna mee getrouwd. “Gelukkig deelt mijn vrouw Krista de liefde voor kanoën. We hebben vorig jaar onze droom verwezenlijkt. We zijn toen vanaf ons huis naar Zweden gevaren. Een weergaloze ervaring.” De afgestudeerd milieukundige heeft als doel om zo duurzaam mogelijk op vakantie te gaan en wat is nou duurzamer dan met een kano? De Hoeksema’s zijn echte kanoliefhebbers en vooral Rick is misschien wel vaker op het water te vinden dan op het land. Zelfs in de winter traint hij door. “Dit jaar heb ik een tussenjaar”, vertelt hij. Maar ook dan is hij geregeld op het water te vinden: “Je moet bezig blijven. Het volgende doel is een Slimrun op de Lofoten.”
Terug naar de tocht. Het is alleen al een spektakel om Hoeksema erover te horen vertellen. Het begint bij Svinesund, een klein plaatsje op de grens van Zweden en Noorwegen. Het eindpunt is Haparanda, ook een klein dorpje maar dan op de grens van Zweden en Finland. Het is een tocht die begint met veel tegenwind voor de inwoner van Eelderwolde: “De eerste paar dagen had ik flinke tegenwind. Op een gegeven moment gaan je spieren hieraan wennen.” Als op een gegeven moment de wind draait, gaat het mis. “Ik had opeens wind mee en als de wind er pal op staat kan het heel hard gaan. Volgens het plan had ik eigenlijk al twee dagen rust moeten hebben, maar omdat het zo lekker met de wind mee ging, besloot ik door te gaan. Af en toe moest ik echter veel tegengas geven en opeens schoot een pees in mijn schouder uit het botgootje”, vertelt Hoeksema die vervolgens met één arm naar een eilandje weet te peddelen. Als hij aan land een flinke hengst aan zijn arm geeft, schiet het er weer in. “Ik voelde dat iets weer ergens inschoot als het ware”, vervolgt hij. Het blijkt onverantwoord om door te gaan en hij moet vier weken revalidatietijd nemen. Iets wat de jury van de tocht accepteert. “Het was onverantwoord om door te gaan. Gelukkig werkte de jury mee en begrepen ze de situatie. Deze tocht wordt beoordeeld door een jury en als zij aangeven dat het einde oefening is, dan is het einde oefening. Ze vertelden me dat wanneer ik dacht dat het zou lukken in vier weken, dat ik dan weer terug mocht komen”, laat Hoeksema opgelucht weten. Met de hulp van een fantastische fysio lukt het de sportman om weer fit in de kajak te stappen na vier weken. Tussen de slagen door slijt hij bijna een gat in zijn boot: “Ik was er gelukkig net op tijd bij. Omdat ik afzet met mijn voeten, sleet ik met mijn schoenen bijna een gat in de onderste laag van mijn kajak.” Een lek ligt daar even op de loer, maar Hoeksema weet het te repareren en uiteindelijk lukt het hem om de Traditionele Zweedse Uitdaging in 104 dagen te volbrengen. Een wereldprestatie!
Als voorbereiding kanoot hij twee keer de Elfstedentocht, hangt hij twee keer per week in het krachthonk en volgt hij een opbouwend schema voor de halve marathon. Hij staat om vijf uur ’s ochtends op om nog voor zijn werk een uur á anderhalf uur te kanoën. Zijn conditie is na de tocht met Krista in orde. Een optimale voorbereiding voor een monstertocht als die langs de Zweedse kust bestaat er daarentegen niet. Zo optimaal mogelijk wel en de voorbereiding van Hoeksema lijkt zo optimaal mogelijk. Gedurende de tocht maakt hij regelmatig stormachtige dagen mee, waarbij de golven over zijn kajak slaan. “Sommige dagen moest ik echt bikkelen. Dan was ik blij dat ik de contouren van een eilandje zag om aan te meren”, vertelt Hoeksema. De laatste dag komt op een gegeven moment dan ook als geroepen. “Je bent zo lang onderweg en bezig met die tocht. Als het einde dan in zicht is, zit je onderweg toch een beetje te fantaseren over de laatste dag. Je verwacht een zonnetje, een rustige aankomst en pizza. Daarnaast ben ik op de dag voor aankomst tot half elf ‘s avonds doorgevaren, zodat ik op de laatste dag maar een korte afstand hoefde te doen.” Het tegendeel blijkt waar. Op de laatste dag wacht hem iets onaangenaams: “Het was ontzettend mistig. Ik zag geen hand voor ogen en met windkracht vijf en windstoten uit het noordoosten was het verre van een pretje. Uiteindelijk kwam ik bij een langgerekt eiland met daarop een brug. Daar moest ik door, maar de wind stond vol op de brug. Een ware heksenketel. De laatste dag voelde dus echt als een examendag. Heel bizar.” Het wordt een examen waarvoor Hoeksema met verve slaagt. Aan het eind komt zelfs het zonnetje op en wordt het plaatje dat hij eerder in zijn gedachten heeft geschetst alsnog werkelijkheid.
Tot slot geeft Hoeksema aan dat hij het niet heeft kunnen doen zonder de steun van zijn thuisfront en zijn werk: “Iedereen voelde aan dat ik dit heel graag wilde doen. Heel erg fijn dat mijn werk wilde meewerken en mijn gezin me zo heeft gesteund. Als ik het wilde doen, dan moest het nu. Ik ben ontzettend trots dat het is gelukt. Nu hoop ik dat iedereen op me wil stemmen voor het Sportgala Drenthe om de cirkel rond te maken.” Stemmen voor het Sportgala Drenthe is mogelijk van 21 tot en met 23 februari.