Normvervaging over spel doet FC Groningen tekort
Superlatieven schieten deze weken tekort om het spel van FC Groningen te beschrijven. Het gaat van hogeschoolvoetbal tot bloedvorm. Media hebben moeite om de juiste woorden te vinden het spel van FC Groningen te duiden. Men slaat natuurlijk volkomen door. De vele overwinningen lijken de belangrijkste indicator te zijn voor duiding en verblindend te werken.
Laat één ding duidelijk zijn. Lukkien heeft van een verliezend team zonder zelfvertrouwen en met veel jonge spelers een winnend elftal gesmeed en dat is razend knap. Maar laten we terugkijken naar de halve uitglijder tegen NAC. Samen met de wedstrijd tegen Emmen misschien wel de slechtste van het seizoen. Hoewel Emmen zo’n laag niveau hield dat de FC de Drenten alsnog overklasten. Deze wedstrijden zijn geen uitzondering. Die tegen ADO, een paar dagen eerder waarin de FC een heel behoorlijke partij op de mat legde, was dat eerder. Ondanks het abominabele spel onder trainer Fred Grim kregen de Drenten drie uitstekende mogelijkheden. Daar hadden er zomaar één of twee van in kunnen of moeten gaan. Was het spel dan nog altijd zo goed geweest? Over Fred Grim gesproken. Vroeger was het een talentvolle doelman die is opgeleid bij Ajax en het schopte tot Jong Oranje. Bij RKC heeft hij als trainer een paar aardige resultaten neergezet, waarna het klaarblijkelijk ergens is misgegaan en Fred wat al teveel in zichzelf is gaan geloven. Fred stelde een langs spits op, omdat dit wel eens bepalend kon zijn voor de eerste twintig minuten. Er zijn twee mogelijkheden over deze keuze. Of Fred heeft er helemaal niet over nagedacht of juist veel teveel. Aan zijn serieuze, onder een kwajongensachtig petje verscholen hoofd te zien, neig je te denken dat Fred heeft nagedacht en dat is waarschijnlijk een ernstiger scenario dan het eerste.
Terug naar FC Groningen. Zo af en toe en niet eens regelmatig zijn er dingen te zien om je vingers bij af te likken. Vaak is het echter onrustig, te voorspelbaar en grossiert het team in snel balverlies. Om vervolgens met veel energie de tegenstander op te jagen en de bal weer terug te veroveren. Wat vaak lukt en een kwaliteit is. Maar sprankelend en oogstrelend voetbal is eerder uitzondering dan regel.
Volgens Lukkien is iedere tegenstander een goede. Vanuit het perspectief van de trainer wellicht begrijpelijke taal, maar de werkelijkheid is dat bijna elk team in de KKD uitblinkt in onmacht om de bal vaker dan twee keer naar iemand met hetzelfde kleur shirt te spelen. Het niveau in de KKD is domweg vaak tamelijk treurig. Niet voor niets sneuvelen er in de eerste bekerrondes zoveel KKD-clubs tegen goedwillende amateurs. FC Groningen ging daar lang in mee, maar heeft zich er aan ontworsteld. Een enorme drive, een fitte ploeg, spelvreugde en jongens die voor elkaar door het vuur gaan. In combinatie met behoorlijk wat individuele kwaliteiten levert dit Lukkien en zijn mannen een bak punten op en trotse Groen/Witte harten. Niets mis mee en de technische staf verdient daarvoor de credits. Maar van een Mercedes mag je ook iets anders verwachten dan van een Suzuki. Wanneer de jongelingen de druk kunnen weerstaan die de laatste wedstrijden met zich mee brengt, kan het zelfs genoeg zijn voor de weg naar de Eredivisie. FC Groningen is een grote club. En na Ajax, Feyenoord en PSV de ploeg met de trouwste achterban en een enorm achterland dat zich niet beperkt tot de provincie. Maar laat het winnen van veel punten niet leiden tot normvervaging. Daarvoor is FC Groningen te groot.
