VRIES – Tatiana Kuznetsova (42) heeft de seizoenen in Nederland noodgedwongen zien verstrijken, want sinds het begin van het voorjaar is ze in Nederland. Waar haar hart schreeuwt om terug te keren naar Oekraïne, waardeert ze tegelijkertijd de wijze waarop ze is opgevangen in de gemeente Tynaarlo.
De dag waarop ze de havenstad Odessa in Oekraïne verliet, staat haar nog bij als de dag van gisteren. Veel is er sindsdien in haar leven veranderd, maar de oorlog duurt voort en tot wanneer weet niemand. ‘Voordat ik vertrok werkte ik in een kleuterschool en toen ze de stad begonnen te beschieten hoopte ik dat het snel zou eindigen, maar dit gebeurde niet. In de begindagen van de oorlog waren het leraren die me vertelden dat ze Oekraïne zouden verlaten. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat het niet veilig meer was om te blijven. Ik wist niet waarheen, maar in ieder geval ver weg van de bombardementen. Ik herinner me hoe ik op de dag van vertrek op het station wachtte en me twee keer moest verstoppen, omdat het gevaar zo dichtbij was. De bommen explodeerden letterlijk in mijn omgeving.’ Haar vader en twee van haar broers wonen nog steeds in Oekraïne en zien dagelijks hoe hun land verder in verval raakt. Uit de informatie die haar bereikt wordt het beeld bevestigd dat het einde van de oorlog nog ver weg is. ‘Er gebeuren zoveel trieste dingen en de meeste mensen willen gewoon hun leven zo goed mogelijk leiden. Er is eigenlijk geen concrete oplossing voor deze oorlog. Dit is ook geen oorlog tegen Poetin, maar een oorlog tegen het systeem en er is geen manier om te voorspellen welke kant het opgaat. Als we het wisten zouden we aan de gedachte kunnen wennen, want ik wil zo graag terug om iedereen te zien die ik uit het oog verloor. Tegelijkertijd hebben de grote veranderingen in mijn leven me ook veel geleerd. Ik kwam hier met niets en ik dank God dat ik nog leef.’
De dreiging die Rusland uitoefent op Oekraïne is door de jaren heen altijd voelbaar geweest. Voor Kuznetsova begon de oorlog in 2014, toen ze in haar geboorteplaats Donetsk woonde. In deze periode werd haar huis getroffen door granaatscherven en explodeerden er granaten op de straten van haar familie. ‘Mijn moeder stierf in 2016, maar toen ze in 2014 nog in het ziekenhuis lag, zag je vanuit het ziekenhuisraam de bommen door de lucht vliegen. Ik zeg het nu pas, maar je zult er nooit aan wennen. Het zou voor iedereen beter zijn als de oorlog zo snel mogelijk eindigt. Ik begrijp niet hoe twee voorheen bevriende landen zich zo tegen elkaar kunnen keren. Oekraïne is altijd een heel mooi land geweest, maar de chaos is zo langzamerhand overal zichtbaar.’ In de periode dat ze in Villapark Akenveen in Tynaarlo woont, heeft ze veel geleerd over het leven in Nederland. ‘De Nederlandse taal leren is best lastig, maar gelukkig worden we hier goed geholpen. Tegelijkertijd helpen apps voor mobiele telefoons natuurlijk ook veel. In Oekraïne heb ik veel met kinderen gewerkt en ik mis dit werk vreselijk, maar het werk dat ik hier doe gaat best goed. Afgelopen zomer heb ik veel in een restaurant hier in Tynaarlo gewerkt en daardoor steeds meer goede dingen uit Nederland ontdekt. Hollandse kaas bijvoorbeeld. Als ik iets naar Oekraïne zou kunnen sturen of meenemen, weet ik al wat het zou zijn.’
