"Het is soms zo absurd dat er niet gelachen wordt"
TYNAARLO – Toneelgroep E POI speelt op zaterdag 14 januari (aanvang: 20.30 uur) het stuk ‘Zero Tolerantie’ in zalencentrum Hingstman in Zeijen. E POI is een wereld van verschil met de plaatselijke toneelvereniging. "Bij een toneelvereniging is het een ‘lach of ik schiet-show; bij E POI is het soms zo absurd dat er niet gelachen wordt", zegt Willem de Vries, een van de spelers, woonachtig in Tynaarlo. "Toneel? Het is meer theater".
De Vries komt van oorsprong uit Den Haag. Maar is inmiddels allang ingeburgerd in Tynaarlo. Hoewel? De plaatselijke toneelvereniging OKK (Oefening Kweekt Kunst) , waarvoor hij ook gevraagd werd, is niets voor hem. " Ik heb er niks op tegen dat mensen een leuke avond hebben. Maar ik heb liever een stuk met inhoud. En dat je mensen verrast. Nooit iets ‘van de plank’". De Vries deed vroeger al aan cabaret en speelde aanvankelijk op nieuwjaarsborrels. Later werd het serieus, via de Vrije School, waarbij traditionele kerstspelen werden gehouden. "Eenmaal in het Noorden ben ik gaan zoeken naar een toneelclub. In de stad Groningen heb ik niets kunnen vinden. Wel in deze omgeving, bij toneelvereniging Spotlicht uit Zeijen. We speelden in de rauwe sfeer het realistische, cynische Engelse stuk van Ayckbourn. Toen werd ik gebeld door Ans de Jong van E POI. E POI is Italiaans voor ‘en toen’. De verklaring voor de naam: een van de actrices was docent Italiaans. E POI is ontstaan door regisseur Lenie Hamminga, die na het ICO-examen een groep formeerde. De spelers komen uit Taarlo, Vries, Veenhuizen en Tynaarlo. We repeteren in Mercurius in Assen, waar we ook vaak de première hebben. Zero Tolerance hebben we gespeeld in Assen, Warfhuizen en Bunne". Zaterdag 14 januari speelt Willem de Vries een ’thuiswedstrijd’, in theater Hingstman in Zeijen. "Hingstman is een goede gastheer. Ze zijn heel schappelijk", vindt De Vries.
" Ik speel altijd verschillende rollen. Vorige keer hadden we een kleine bezetting, dan wissel je van rol. We werken met simpele kleding en ook eenvoudige decors. Belangrijkste vormt het licht. En juist in Noord-Drenthe is een gebrek aan een goede belichter. Het oorspronkelijke Zero Tolerantie, uit 2003, duurde 2,5 uur. Wij hebben het ingekort tot vijf kwartier. Ik speel iemand die net buiten de groep valt. Een tipje van de sluier: een burgermacht moet zorgen dat het rustig blijft; er wordt niets getolereerd. Maar dat wordt in het belachelijke getrokken. Het is zo absurd dat er niet gelachen wordt. We hebben echt lachers nodig. Het is overigens typisch Nederlands om rustig te blijven zitten. Nou, ik kan je wel verklappen. Het begin is overrompelend. Het contrast is verder groot: hard, afgewisseld met een sentimenteel liedje. We spelen in een keer door; we kennen geen pauzes. Nee, er is ook geen verloting. Na afloop babbelen we met het publiek. Uitschot (over de geschiedenis van Veenhuizen) was een enorm succes, Gijsbrecht (naar Joost van den Vondels Gijsbregt van Aemstel) ook, met een duidelijk verhaal. Met Zero Tolerance zullen mensen iets meer moeite hebben. Het is een lastig stuk, maar wel aansprekend".
