Een droom komt uit!

Olena zit TV te kijken in haar Tiny House op  camping in Vries. Het is 11 november. Cherson viert de bevrijding. Ze ziet overal Oekraïense vlaggen in het centrum. Mensen durven weer de straat op te gaan om de herovering van de stad door de Oekraïense strijdkrachten te vieren. Ze kijkt of ze tussen de Oekraïense soldaten misschien haar man Pavel kan ontdekken. Dan hoort ze haar zoontje Timur roepen. Hij wordt huilend wakker. Ze pakt hem snel uit bed, bang dat de baby ook wakker wordt. Timur snikt: ‘Ik heb zo naar gedroomd mama, we zaten weer in de donkere trein, ik hoorde de raketten en de vliegtuigen, ik moest plassen maar er was geen wc.’ Olena troost haar zoontje: ‘Lieve schat, we zijn nu veilig, hier in Nederland komen geen raketten en bommen uit de lucht. Hier mag je fijn naar school en buiten spelen met de andere kinderen.’  ‘Ja maar mama’, huilt Timur, ‘ik mis mijn beer Pivo zo’. Timur is zijn beer onderweg kwijtgeraakt in het gedrang van de volle trein.

Olena denkt zelf terug aan de vlucht uit Cherson, met de auto naar het westen, een nachtje logeren bij haar schoonouders, dan met de overvolle donkere  trein naar Lviv en daarna met de bus naar Krakiv in Polen. De bus was zo vol, dat zij, haar man en  haar zoontje op de grond moesten zitten en nauwelijks adem konden halen. Hoe bang ze was, dat er iets met haar zoontje zou gebeuren. Gelukkig kon ze in Polen een tijdje bij haar broer logeren. Haar man Pavel twijfelde heel erg. Hij was gevlucht om zijn vrouw en zoontje in veiligheid te brengen, maar wilde nu toch liever terug naar Oekraïne om voor zijn land te vechten. Olena is zwanger. Ze hoort van een vriendin in Nederland, dat in dat land goede opvang is voor vluchtelingen en dat de medische voorzieningen heel goed zijn. Ze kan met een bus van Nederlandse vrijwilligers meerijden naar Eindhoven. Vandaar worden ze met een klein busje naar een camping in het noorden van het land gebracht.

Baby Ivan wordt op 25 oktober geboren op de moderne  afdeling verloskunde van het Wilhelminaziekenhuis in Assen. Het is een gezond jongetje en Timur is heel blij met zijn kleine broertje. Olena vindt het zo verdrietig dat haar man er niet bij kan zijn, maar ze wordt goed geholpen door de andere vrouwen op de camping en door de vrijwilligers. Ze krijgt veel mooie babyspullen: een Maxi-Cosi, een tweedehands  oranje kinderwagen, die nog heel mooi is. Op 10 december krijgt ze bericht van Pavel. Hij mag een maand met verlof, omdat hij een zoon heeft gekregen en omdat de situatie nu iets rustiger is in Cherson. Hij weet nog niet precies wanneer hij aankomt, want de reis door Oekraïne is nog gevaarlijk. Timur is heel blij en vertelt het onmiddellijk op school. ‘Juf, juf, mijn papa komt weer thuis!’

Op de school van Timur wordt in de week voor Kerstmis een kerstspel opgevoerd. Als Olena haar zoontje uit school komt halen, vraagt juf of baby Ivan het kerstkindje mag zijn in het spel. Twee kinderen uit groep acht spelen Maria en Jozef, dus die zullen heel voorzichtig zijn met de baby. Olena twijfelt even, maar vindt het toch goed. Timur mag schaapje zijn. Op 22 december zal de uitvoering zijn en alle ouders zijn welkom. Olena hoopt dat Pavel erbij kan zijn. Hoewel in Oekraïne Kerstmis pas op 7 januari wordt gevierd, wil ze zich toch wel een beetje aanpassen aan de tradities in Nederland. Olena, Timur en Ivan zijn heel blij als Pavel na een lange reis weer thuis komt. Het huisje is weliswaar heel klein, maar Olena heeft het mooi versierd met blauw-gele vlaggetjes en Timur heeft tekeningen gemaakt. Pavel ziet zijn zoontje Ivan voor het eerst en is heel ontroerd. ‘Papa, nu kan je ook mee naar het kerstspel op school’, roept Timur vrolijk. ‘Ja’, zegt Olena, ‘en Ivan heeft de hoofdrol.’

Eind december mag Timur van mama naar een filmpje kijken. Hij ziet hoe Grootvadertje Vorst op Oudjaar 2021 aankomt in Cherson. Hij weet nog goed hoe mooi Grootvadertje eruit zag met zijn rode pak en zijn witte baard. Timur ging met papa en mama naar de show van Grootvadertje Vorst. Zijn kleindochter Snigoerothka was er bij (het sneeuwmeisje). Allerlei verklede dieren dansten en zongen kerstliedjes en Timur kreeg een cadeautje. ‘Kan Grootvadertje Vorst ons hier wel vinden ?’, vroeg Timur aan mama. ‘Dat weet ik niet’, zei Olena. ‘Ik denk dat hij het wel heel druk heeft in Oekraïne’. Op oudejaarsdag moet Timur ’s middags even slapen, want ’s avonds mag hij opblijven. Ze gaan sterretjes branden en vuurwerk afsteken. Als hij wakker wordt, roept hij Olena. ‘Mama, ik heb gedroomd dat Grootvadertje Vorst hier bij ons kwam, echt waar.’ ‘Ach jongen’, zegt mama, ‘wat kan jij toch mooi dromen!’.

’s Avonds horen ze buiten lawaai, het lijkt wel hoefgetrappel. Timur gaat met papa en mama naar buiten. Ze zien een arrenslee met drie witte paarden ervoor de camping oprijden. En ja hoor, daarin zit Grootvadertje Vorst met naast zich het sneeuwmeisje in een mooi blauw pakje. Timur rent naar de slee. ‘Grootvadertje, heb je ons toch gevonden!’, roept hij blij. ‘Jazeker Timur, ik wil jou en je broertje natuurlijk een cadeautje brengen.’ Als Timur zijn pakje uitpakt, bloost hij van blijdschap. Het is een beer en hij lijkt sprekend op zijn beer Pivo.  Hij heeft een blauw met gele trui aan, de kleuren van de Oekraïense vlag, dat weet Timur maar al te goed. ‘Mama kijk, ik heb Pivo weer terug!’ Het sneeuwmeisje heeft ook een cadeautje voor baby Ivan. Hij krijgt een mooi muziekdoosje met een Oekraïens kerstliedje. Grootvadertje Vorst geeft Olena en Pavel een hand. ‘Ik hoop jullie volgend jaar  terug te zien in een bevrijd land’, zegt hij plechtig. ‘Daar dromen we van’, zegt Olena. 

Maria Margés