‘Wij hebben de grootste bus, groter mag niet’
Nieuws
Vries maakt zich weer op voor knallend uiteinde
VRIES – Vries maakt zich gereed voor de knaller van het jaar, op Oudjaarsdag. Ook dit jaar wordt er weer lustig – maar veilig- met carbid geschoten, op het land van Gosse Boersma. Vries is als altijd in drieën verdeeld. Aan de vooravond van het knalfeest sprak de Vriezer Post met de jongste groep, genaamd ‘Carbidteam de Volkstuintjes’.
“Maar we zijn geen jonge honden meer, we zijn jongeren van eind twintig, sommigen zijn dertig”, vertelt Gert Feunekes, een van de drie kartrekkers van de groep. Naast Gert zijn het Dennis Wollerich en Patrick Rutgers. “Vorig jaar was onze tiende keer. Het wordt dus de elfde keer. Ik ben als 18-jarige begonnen. Met een beetje rondhangen in het dorp. Onze ouders waren het zat. Ga maar op de es schieten, zeiden ze. We hebben een vriendengroep van 15 tot 20 man. We kennen elkaar onder meer van voetbal. De eerste keer hadden we twee oude melkbussen van opa. En een kratje bier in de fietstas, waarmee we normaal folders bezorgden. Naast bier zeulden we hout en een radio mee. In de middag waren we dan een paar uur bezig. Het werd steeds groter. We konden alles niet meer in de fietstas meenemen. Daarom hebben we een auto met aanhanger geregeld. Verder hebben we een partytent aangeschaft. En dit jaar een heksenketel, voor soep. En van een melkbus hebben we een barbecue gemaakt. We zeggen wel eens gekscherend: we zijn van twee naar dertig kratjes bier gegaan. We hadden een bus met een maximale inhoud van 50 liter. Een tijd geleden zijn we naar een bijeenkomst geweest in Onder de Linden, omdat carbidschieten op de nominatie staat van Immaterieel Erfgoed. We hebben daarbij een gesprek gehad met de burgemeester. Wij hebben de grootste bus, met een inhoud van 500 liter. We moesten de burgemeester overtuigen dat ondanks de grootte – groter dan toegestaan- de veiligheid gewaarborgd is. Het is een oud compressievat, maar goedgekeurd door de fabrikant. De burgemeester kwam hoogstpersoonlijk controleren en gaf toestemming. Het is mooi dat we traditie voort kunnen zetten. We hebben dit jaar een stuk of twaalf bussen, die we een nieuw kleurtje hebben gegeven, zwart. We hebben rijplaten geregeld via een bedrijf. Zodat er geen ijzer in het land komt. Het is altijd een leuke dag. Het is een weerzien van elkaar. Mensen hebben elkaar een jaar niet gezien. Rivaliteit met de andere twee groepen is er niet. We kennen elkaar allemaal. Er is wel eens gesteld om de groepen samen te voegen. Maar we hebben onze eigen identiteit. Bovendien is het een mooi loopje, langs de drie groepen. We knallen tot zeven uur ’s avonds en dan ruimen we op en drinken nog een biertje bij het kampvuur. We houden met zijn drieën rekening met het drankgebruik en van vernielingen is geen sprake. De meeste baldadigheid is er wel af bij ons. We schieten niet meer met deksels, maar onder meer met voetballen. En ja, ballen genoeg. Het gaat altijd goed; er gebeuren nooit ongelukken. Ik heb alleen wat minder haartjes op mijn baard ha.”
VRIES – Vries maakt zich gereed voor de knaller van het jaar, op Oudjaarsdag. Ook dit jaar wordt er weer lustig – maar veilig- met carbid geschoten, op het land van Gosse Boersma. Vries is als altijd in drieën verdeeld. Aan de vooravond van het knalfeest sprak de Vriezer Post met de jongste groep, genaamd ‘Carbidteam de Volkstuintjes’.
“Maar we zijn geen jonge honden meer, we zijn jongeren van eind twintig, sommigen zijn dertig”, vertelt Gert Feunekes, een van de drie kartrekkers van de groep. Naast Gert zijn het Dennis Wollerich en Patrick Rutgers. “Vorig jaar was onze tiende keer. Het wordt dus de elfde keer. Ik ben als 18-jarige begonnen. Met een beetje rondhangen in het dorp. Onze ouders waren het zat. Ga maar op de es schieten, zeiden ze. We hebben een vriendengroep van 15 tot 20 man. We kennen elkaar onder meer van voetbal. De eerste keer hadden we twee oude melkbussen van opa. En een kratje bier in de fietstas, waarmee we normaal folders bezorgden. Naast bier zeulden we hout en een radio mee. In de middag waren we dan een paar uur bezig. Het werd steeds groter. We konden alles niet meer in de fietstas meenemen. Daarom hebben we een auto met aanhanger geregeld. Verder hebben we een partytent aangeschaft. En dit jaar een heksenketel, voor soep. En van een melkbus hebben we een barbecue gemaakt. We zeggen wel eens gekscherend: we zijn van twee naar dertig kratjes bier gegaan. We hadden een bus met een maximale inhoud van 50 liter. Een tijd geleden zijn we naar een bijeenkomst geweest in Onder de Linden, omdat carbidschieten op de nominatie staat van Immaterieel Erfgoed. We hebben daarbij een gesprek gehad met de burgemeester. Wij hebben de grootste bus, met een inhoud van 500 liter. We moesten de burgemeester overtuigen dat ondanks de grootte – groter dan toegestaan- de veiligheid gewaarborgd is. Het is een oud compressievat, maar goedgekeurd door de fabrikant. De burgemeester kwam hoogstpersoonlijk controleren en gaf toestemming. Het is mooi dat we traditie voort kunnen zetten. We hebben dit jaar een stuk of twaalf bussen, die we een nieuw kleurtje hebben gegeven, zwart. We hebben rijplaten geregeld via een bedrijf. Zodat er geen ijzer in het land komt. Het is altijd een leuke dag. Het is een weerzien van elkaar. Mensen hebben elkaar een jaar niet gezien. Rivaliteit met de andere twee groepen is er niet. We kennen elkaar allemaal. Er is wel eens gesteld om de groepen samen te voegen. Maar we hebben onze eigen identiteit. Bovendien is het een mooi loopje, langs de drie groepen. We knallen tot zeven uur ’s avonds en dan ruimen we op en drinken nog een biertje bij het kampvuur. We houden met zijn drieën rekening met het drankgebruik en van vernielingen is geen sprake. De meeste baldadigheid is er wel af bij ons. We schieten niet meer met deksels, maar onder meer met voetballen. En ja, ballen genoeg. Het gaat altijd goed; er gebeuren nooit ongelukken. Ik heb alleen wat minder haartjes op mijn baard ha.”
