De Ongenode gast zet een stap in de virtuele realiteit

ZUIDLAREN - Wie afgelopen vrijdag de bibliotheek van Zuidlaren binnenstapte, kan gedacht hebben de TU Delft voor zich te zien. In een hoek staan 3D-printers te snorren, jongeren lopen rond met virtual reality brillen, aan een tafel maken kinderen fantasievolle ontwerpen met een soort lijmpistolen. Wat is hier precies aan de hand? De Ongenode Gast zoekt het uit.

De bibliotheek heeft een speciale middag verzorgd voor kinderen uit de omgeving. Het draait helemaal om 3D-technieken. De apparaten die de Gast dacht te herkennen als lijmpistolen zijn eigenlijk een soort pennen. Aan de achterkant gaat er een kabel plastic in. Deze wordt verwarmd, vervolgens kan er een ontwerp mee worden gemaakt. Kris is al een stuk gevorderd met zijn creatie, een groene berg. “Ik maak een vulkaan, straks doe ik er rood plastic bij voor de lava.” Over de vraag of het leuk is om met de pennen te knutselen hoeft hij niet lang na te denken: “Ja, je kan je eigen fantasie gebruiken en het dan ook nog echt maken.”

Even verderop tuurt Femke geconcentreerd naar een laptopscherm. Ze is bezig een sleutelhanger te ontwerpen. Op het scherm verschijnt langzaam haar ontwerp, 2 sterren die in elkaar overlopen. Het ontwerp stuurt ze zo door naar 1 van de printers. Laagje voor laagje wordt het ontwerp opgebouwd, als hij af is kan Femke haar ontwerp mee naar huis nemen. 

Ingrid Gerrits werkt bij de bieb. Zij helpt de kinderen met het printen van hun ontwerpen. “De printers hebben we tijdens de coronapandemie al aangeschaft. Daar wilde ik graag weer wat mee organiseren, toen hebben we de kinderen gevraagd wat ze nog meer interessant vinden. Zo kwamen we bij het idee om een hele middag te organiseren rondom 3D-technieken. Het is een mooie manier om kinderen zelfstandig leren te denken en samen te werken.”

Het grootste deel van de ruimte is gereserveerd voor kinderen die een uitstapje maken naar de virtuele realiteit. Op een groot, groen kleed zwaaien zij druk om zich heen. “Ik ben chefkok, ik heb meer mayo nodig,” roept een jongen. Zijn ogen zijn bedekt met een witte bril, in zijn handen heeft hij de controllers vast. Het spul is aangesloten aan een laptop, daarop is te volgen wat de jongen ziet. Met woeste bewegingen smijt hij mayonaise op een digitaal broodje. 

Even verderop zit Helma Festen uit te puffen. Zij is hier met haar zoon Finn. “Het is leuk dat dit soort dingen er zijn. Finn heeft zich er al een tijd geleden voor ingeschreven, daarna vroeg hij een paar keer per week of we er al naar toe konden. Ik heb zelf een virtual reality spel gedaan waarbij je op pluizige beestjes kan schieten. Ik was blijkbaar niet heel goed, ik haalde ongeveer de helft van de punten.” Dan wijst ze naar een jongen die op een stoel zit, hoofd bedekt met een bril. “Daar kan je in een achtbaan gaan,” zegt Festen. “Ik werd er gelijk misselijk van, het voelt echt alsof je over de kop gaat. Maar de kinderen lijken nergens last van te hebben.”

Arthur van Leeuwen is medewerker van de bibliotheek,hij begeleidt de kinderen hun trips in de virtuele realiteit. Tussen de bedrijven door heeft hij een moment de tijd om wat vragen van de Gast te beantwoorden. “De eerste insteek is dat het leuk is voor de kinderen. Daarnaast leren ze spelenderwijs nieuwe vaardigheden en komen ze in aanraking met nieuwe technieken. Je ziet dat ook kinderen die het nog nooit eerder hebben geprobeerd het heel intuïtief oppakken. Het gaat sneller dan bij grote mensen.”

Bij de tafel met de 3D-pennen herlaadt Jade Damstra een van de pennen. Ze verwijdert een groene streng plastic en vervangt hem met een zwarte. Damstra is jongerenwerker bij Neie Naober. “Het is heel leuk, er zijn veel jongeren op af gekomen. Kinderen en jongeren hebben tegenwoordig veel verplichtingen. Het is fijn dat ze hier zonder druk en lekker laagdrempelig van alles kunnen proberen.”

De Gast is danig onder de indruk van alle nieuwerwetse technieken. Met een laatste blik op jonge creatievelingen stapt hij de bieb uit, terug de reguliere realiteit in.