Ongenode Gast aanwezig in het Ontmoetingshuis
Ongenode Gast
Wat: Opvang asielzoekers
Waar: Ontmoetingshuis in Vries
Wanneer: Dinsdag 13 september
VRIES – Nog altijd zijn er in Nederland meer vragen dan antwoorden in het vraagstuk rondom de asielzoekers in Ter Apel. De nieuwe opvanglocaties, waarvan het Ontmoetingshuis in Vries er één was, bood onlangs plek aan zeven asielzoekers die gelet op hun uitgangspositie voorlopig niet verder kunnen kijken dan de dag van morgen.
Stichting INLIA stond aan de basis van de noodopvang in kerken in Drenthe. In Vries werd in het Ontmoetingshuis een plek gevonden waar alle voorzieningen aanwezig waren. Voor een douche konden de mensen driemaal per week gebruik maken van sporthal De Kamp. Dinsdag 30 augustus arriveerden er zeven vluchtelingen die daar na een week hun draai vonden, maar afgelopen vrijdag werden ze alweer overgedragen aan het COA vertelt Herma van Goor namens de organisatie.
‘Het was niet lang, maar we hebben de mensen goed kunnen helpen. Deze locatie is in principe niet geschikt voor langdurige opvang, maar ik denk dat de focus nu even in het moment moet liggen voor deze mensen, ook op de plek waar ze nu zijn. Toen ze hier kwamen hebben we allereerst koffie en thee gedronken en daarna hebben we ze laten zien waar ze mochten slapen en waar ze terecht konden voor alle andere dingen die je nodig hebt overdag. Er was alleen wel een taalbarrière, want binnen de groep sprak er één persoon Engels en één persoon Duits. Ze komen niet allemaal uit hetzelfde land, maar het was wel grappig dat ze onderling goed Arabisch konden praten. Ik zeg er ook gelijk bij ‘Lang leve de telefoon’, want er zit een aantal handige taalapps op waarmee je elkaar toch wel iets beter kunt begrijpen. Het was de bedoeling dat deze groep hier een week zou verblijven, maar dat is dus toch een week langer geworden en ze zijn ondertussen alweer bijna een week weg. Onlangs is wel de vraag gesteld of we in ieder geval nog hulp konden bieden tot 1 oktober en toen hebben we onszelf wel de vraag gesteld of we daarvoor voldoende vrijwilligers op de baan konden krijgen, maar deze vraag is nu niet actueel meer, maar je weet natuurlijk nooit wat de toekomst brengt.’
Na een week kwamen de eerste verhalen al los in het Ontmoetingshuis blikt Van Goor terug. ‘Terugkijken doen ze liever niet, want hun hoop is volledig gevestigd op de toekomst. Ze vertelden hier veel dingen over hun land van herkomst en toen ze hier een paar dagen waren ook wel over hoe ze hier zijn gekomen, maar niet veel over de toestanden in Ter Apel. Het enige waar ze heel veel mee bezig waren was de vraag hoe de procedure er na verloop van tijd uit komt te zien. Ze hadden hier verder ook helemaal niks, want als je verderop in de procedure zit krijg je bijvoorbeeld ook zakgeld. Het kwam hier dus vooral heel erg neer op behelpen, maar wij hebben dit vanuit ons hart gedaan, omdat wij vinden dat mensen niet buiten horen te slapen.’ Dat het wel gebeurde is iets wat Van Goor niet los kan laten. ‘Ik vind de situatie nog altijd onbegrijpelijk, want als er nu eens veel meer vluchtelingen in Nederland bij waren gekomen, dan kun je misschien een verklaring zoeken, maar het probleem is veel groter en ik denk dat er op dat punt iets moet veranderen. We hebben in Nederland de opvangplekken voor vluchtelingen alleen maar afgeschaald en dan worden de gevolgen ineens zichtbaar wanneer de nood aan de man komt. Er staat me bij dat er ongeveer vijf plekken waren die vergelijkbaar waren met Ter Apel in Nederland en daar is er maar eentje van overgebleven. Ik ben blij dat gemeente Tynaarlo ziet wat er moet gebeuren, want het is helaas niet meer vanzelfsprekend in Nederland. Nu zie je op verschillende plekken goede initiatieven ontstaan en dat is een goede zaak. Als iedereen bereid is om een klein beetje hulp te bieden, dan kunnen we het probleem onder controle krijgen.’