Ina de Jonge
EELDE - Bij binnenkomst in woonzorgcentrum Else van der Laan, tegenwoordig Symphonie, zit Ina de Jonge al te wachten. Niet alleen op uw stukjesschrijver, maar ook op iemand aan wie ze haar reserve-rollator uitleende. Dienstbaarheid en meelevendheid kenmerken de levenshouding van Ina de Jonge.
Groningen is de stad waar Ina de Jonge-Medendorp in 1940 is geboren en opgegroeid als middelste van drie kinderen in een niet-gelovig gezin. Het gezin Medendorp woont op de tweede verdieping van het pand aan het Zuiderdiep, dat haar vader zelf bouwde. Ze vertelt wat ze als 4-5 jarige meemaakte: er wordt heftig geschoten in de stad en één van de torens van de synagoge komt brandend naar beneden, vlak bij hun huis. Een angstig moment. Ze krijgt als kind van 4 jaar de schrik van haar leven als er ineens een vreemde man in de keuken staat. Blijkt haar vader te zijn, die na twee jaar onderduik weer naar huis was gekomen. Haar vader (1911) was timmerman-aannemer, die niet alleen zijn eigen huis bouwde, maar ook volop werk had door de hoge woningnood. Hij werkte mee aan huizenblokken in de wijk Oosterpoort, de Viaductflat aan de Hereweg en de woonflat Maarwold Haren. Met de vele buurtkinderen is het Zuiderdiep een geliefde plek om te spelen. ‘Buitenspelen op het Zuiderdiep kón gewoon, want er was nauwelijks verkeer.’ Haar vader was de eerste aan het Zuiderdiep met een auto, omdat hij door heel Nederland werkte. Wandelen in de stad en de natuur in zijn liefhebberij. Ina’s moeder (1907) werkte na de mulo als verkoopster in een banketbakkerij. De kinderen gaan naar de lagere school aan de overkant van het Zuiderdiep. Thuis wordt er veel gelezen en moeder helpt de kinderen daarmee. Als vader voor zijn gezin in 1952 een groot huis in Glimmen bouwt, moet Ina twaalf kilometer fietsen om de zesde klas af te maken. Ina ontdekt in Glimmen de natuur: ‘Ik zie er mezelf nog rondlopen met een botaniseertrommeltje. Ik was dol op plantjes determineren.’ Hoewel ongelovig opgevoed, maakt Ina via haar vriendinnetjes kennis met de kerk. Er gaat een wereld voor haar open.
Vanaf 1953 gaat Ina naar de hbs aan het Heijmans Lyceum in Groningen. Als 15 jarige komt ze in het bestuur van Celeritas (de sportvereniging van de school). Hier maakt ze kennis met basketbal én met haar latere echtgenoot Cees de Jonge. Het is het begin van een jarenlang lidmaatschap van de vereniging, later van Boreas en vanaf 1981 van Exercitia in Eelde/ Paterswolde. Ze kent zichzelf als ze zegt ‘Ik ben geen killer en houd ook niet van hardlopen.’ In het basketbal is ze goed in de passing vanuit de zone, maar mandekking ligt haar niet. Na de hbs volgt Ina korte tijd de modevakschool in Amsterdam en terug in het Noorden trouwen Ina en Cees in 1961. Ze gaan in de stad Groningen wonen. Later bouwt haar vader in Glimmen een groot huis voor het stel. Ina vraagt zich in 1961 af wat de zin van haar leven is. Op dat moment heeft ze op die vraag geen antwoord, maar terugkijkend concludeert ze dat dat het moederschap en de kerk is geworden. Cees en Ina krijgen tussen 1962 en 1978 negen kinderen, twee meisjes en zeven jongens. Daarnaast is er ruimte voor een pleegdochter. Ondertussen komt ze, ze is dan 24 jaar, in contact met zendelingen van de geloofsgemeenschap Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der laatste dagen. Populair bekend als de kerk van Mormon. In dit geloof vindt Ina nog een antwoord op de zin van haar leven. Cees en de kinderen volgen haar voorbeeld actief, gaan op zending en nemen in deze geloofsgemeenschap leidinggevende posities in, zoals het voorgangerschap,
‘Het geloof geeft me gemoedsrust,’ zegt Ina de Jonge. Ze heeft bij het opgroeien van de kinderen ervaren dat die gemoedsrust niet vanzelf komt: ‘Als je leert om te gaan met grote teleurstelling en met ernstige ziekte, word je een milder mens.’ Sport en de kerk staan centraal in het gezin, maar thuis vinden de kinderen ook een luisterend oor en een warme ontvangst. Er wordt veel gediscussieerd en pret gemaakt. De kinderen leren om elkaars meningen te respecteren, integer te zijn en elkaar de ruimte te geven. Van meet af aan heeft Ina ook tijd genomen om iets voor zichzelf te doen: studeren, gesprekken voeren, lezen en met haar handen bezig zijn. Tegenwoordig zingt ze in een koor. In februari 2020 is Cees, met wie ze 64 jaar samen geweest, overleden. ‘Het gemis gaat niet over, maar gelukkig weet ik dat ik hem weerzie.’
